Γιατί οι Έλληνες πολιτικοί ψεύδονται συνεχώς;

Oι Έλληνες πολιτικοί είναι πρόσωπα βαθιά ανυπόληπτα, αναξιοπρεπή, που εν τέλει κερδίζουν την περιφρόνηση κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου. Κυριολεκτικά είναι να τους λυπάσαι. Αναρωτιέσαι δε: Ψεύδονται τόσο αισχρά και στις οικογένειές τους; Στη γυναίκα τους ή τα παιδιά τους; 

Αυτό που ενοχλεί δεν είναι η αέναη ανικανότητά των πολιτικών να προσφέρουν κάτι, αλλά η αξιοθρήνητη καθημερινή ψευδολογία τους και η εξωφρενική προσπάθεια που καταβάλλουν να εμφανίζουν το ψέμα σαν αλήθεια, την ήττα σαν νίκη, το δεξιό σαν αριστερό, το μαύρο για άσπρο κ.ο.κ.

Στην πράξη έχουμε έναν καθημερινό δημόσιο διασυρμό των προσώπων αυτών που χωρίς ντροπή εμφανίζονται στα τηλεπεράθυρα να υπερασπίζονται πολιτικές που έφτυναν, ή να ισχυρίζονται ότι ανήκουστες πρακτικές συνιστούν λειτουργία της δημοκρατίας.

Πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο: Πουθενά στον πλανήτη δεν υπάρχουν πολιτικοί που να ψεύδονται καθημερινά και μάλιστα με τέτοιες τερατολογίες. Στον υπόλοιπο πολιτισμένο πλανήτη λένε και ένα "ουδέν σχόλιο" ή "δεν έχω κάτι να σας πω επ αυτού". Το ψέμα δεν το λένε ποτέ, γιατί είναι αιτία παραίτησης τους αν το κάνουν και μάλιστα οριστικής τους αποβολής από το πολιτικό περιβάλλον. Δεν επιστρέφουν ποτέ.

Εδώ στην Ελλάδα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου, θα πίστευε κανείς ότι ο Σαμαράς ήταν η πιο ακραία μορφή ψευδόμενου πολιτικού. Ο άνθρωπος ξεκίνησε με το "δεν γυρίζω ποτέ στη ΝΔ ακόμη και αν με θέλει για αρχηγό", για να γίνει ως... αρχηγός της πια (!) ακραιφνής αντιμνημονιακός στα περίφημα Ζάππεια, όπου εξηγούσε ότι τα μνημόνια καταστρέφουν, η ανάπτυξη είναι η γιατρειά, ότι βάζει κόκκινες γραμμές κ.α.

Βρήκε τότε προσωρινό σύμμαχο έναν άλλο ανεκδιήγητο ψεύτη τον "αριστερό" Κουβέλη που επινόησε 18 σημεία στα οποία δεν θα έκανε πίσω. Σύμφωνα με αυτά, δεν είχαμε απολύσεις, ούτε νέους φόρους, ούτε μειώσεις μισθών κ.λ.π. Α! Μην ξεχάσω, ο αγωνιστής Κουβέλης επινόησε και το 4-2-1 σύστημα με το οποίο ο μεν Ολυμπιακός έπαιρνε πρωτάθλημα οι δε ΤΡΕΙΣ κυβερνώντες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), μοίραζαν - "βόλευαν" δικά τους παιδία στο Δημόσιο σε θέσεις αργόσχολων. 

(Από την τότε ΔΗΜΑΡ έχουν ξεμείνει σε τέτοιες θέσεις Δημοσίου καμια 200αριά "αγωνισπές" της Αριστεράς και δεν ξέρουν τι να τους κάνουν).

Το πως οι Σαμαράς, Κουβέλης έγιναν σε 24 ώρες ψεύτες μεγαλύτεροι του Πινόκιο ή του Μυνχάουζεν το ζήσαμε, να μην επεκταθώ. Ποιος περίμενε όμως ότι το χρυσό μετάλλιο ψεύδους θα το έπαιρνε τελικά ο "αριστερός" με δεξιά μέτρα Τσίπρας. (Αυτός είναι πλέον και ανέκδοτο: "Πότε λέει ψέματα ο Τσίπρας; Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του")

Όλα αυτά τα γράφω για να διατυπώσω την εξής απορία όλων μας. Τι θα πάθαιναν αυτοί οι άνθρωποι αν έλεγαν ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; Μήπως θα κέρδιζαν τον σεβασμό μας; Μήπως και εμείς δεν θα νοιώθαμε ηλίθιοι και προσβεβλημένοι; Πόσο δύσκολο είναι να περιγράψεις αυτό που ζούμε χωρίς ψέματα αλλά με σεβασμό στον συνάνθρωπο και την ειλικρίνεια που αξίζει στις περιστάσεις;

Στο ερώτημα τώρα, μα γιατί δεν το κάνουν, γιατί δεν μιλούν με ειλικρίνεια, τι φοβούνται; η απάντηση είναι: Γιατί είναι λίγοι, ασήμαντοι, μηδενικές προσωπικότητες, άνθρωποι χωρίς το μέγεθος των καιρών. Τους εκφράζει ο τακτικισμός και το πελατειακό κράτος, θεωρούν ευκολότερο να παραπλανούν με τα ψεύδη παρά να είναι ειλικρινείς.

Τι μπορείς να περιμένεις ως κοινωνία από όλους αυτούς; Τίποτα φυσικά.

                  ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ