Κόμματα και... προγράμματα
Ακούω περίπου έκπληκτος αρκετούς στα τηλεοπτικά πάνελ, να αναρωτιούνται: "Μα οι πολίτες δεν βλέπουν το πρόγραμμα του (τάδε) κόμματος; Σοβαρά τώρα;
Στην Ελλάδα που όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέγραφε 5ετή παραμονή των βάσεων λέγοντας ότι τις... διώχνει, με σύνθημα "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται";
Στ αλήθεια, περιμένει κανείς να ακούν οι Έλληνες προγράμματα που τα περισσότερα είναι γραμμένα στο γόνατο και δεν θα εφαρμοστούν ποτέ;
Θυμάμαι μια φορά (από τις πολλές) που το Σάββατο ο αρμόδιος υπουργός δήλωνε με οργή ότι "δεν πρόκειται να γίνουν πρόωρες εκλογές" και την Δευτέρα, δηλαδή σε 48 ώρες τις είχαν προκηρύξει.
Ποιος να πιστέψει προγράμματα στην Ελλάδα; Να γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε εύκολα ΟΛΕΣ τις εκλογές. Γνωρίζοντας αυτή την παθογένεια στο πολιτικό σύστημα δεν υποσχέθηκε ποτέ τίποτα περισσότερο από όσα είχε σκοπό να κάνει. Και σε όσα αποτύγχανε έλεγε μια συγγνώμη και ή το παράταγε ή προσπαθούσε ξανά.
Μέσα στον χρόνο της απόλυτης αναξιοπιστίας από τους πολιτικούς, οι πολίτες έμαθαν να μην ακούν αναλύσεις, αλλά μόνο συνθήματα. Φώναζαν "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", την ώρα που με χρήματα της ΕΕ χτιζόντουσαν σχολεία, αγοράζαμε πυροσβεστικά οχήματα, επιδοτούσαν την Παιδεία μας.
Κορυφαία χαοτική στάση των Ελλήνων πολιτών απέναντι στην αλήθεια να φορτώσουν όλα τα εγκλήματα των πολιτικών στα μνημόνια. Βάφτισαν την ΘΕΡΑΠΕΙΑ ασθένεια. Σαν ενας ασθενής να καταγγέλλει τις χημειοθεραπείες και όχι τον καρκίνο για όσα υποφέρει.
Ποια προγράμματα λοιπόν. Μπούρδες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προγράμματα είναι το μόνο που έμαθαν στην μεταπολίτευση οι Έλληνες.
Mετά την πανδημία καταγράφηκε μια ευρεία απροθυμία των ανθρώπων να χάνουν την ώρα τους σε εργασίες που δεν αγαπούν σε μέσα μεταφοράς για να πάνε σε αυτές.
Ξαφνικά απόκτησε νόημα ο χρόνος και τι κάνεις με αυτόν. Πολλοί είδαν να αξίζει περισσότερο μια βόλτα στην παραλία με λίγα ευρώ στην τσέπη, από έναν μισθό που έτσι κι αλλιώς δεν τους φτάνει.
