Πώς βλέπει άραγε την Ελλάδα η Δύση;

Του Βασίλη Νέδου

Μετά τις τελευταίες απειλές κατά της Ελλάδας για προσβολή της Αθήνας με βαλλιστικούς πυραύλους, εφόσον αυτή δεν ευθυγραμμιστεί με τις αντιλήψεις της Αγκυρας στην περιοχή μας, θα ήταν ενδιαφέρον να απευθυνθεί ένα ωραίο ερώτημα στους εταίρους και συμμάχους μας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ:

«Τι ακριβώς θεωρείτε ότι πρέπει να εισπράττουμε ως απειλή;». Οταν είναι γενικές; Οταν ο Ερντογάν υποστηρίζει ότι πρέπει να προσέχουμε διότι «θα έρθουν νύχτα»; Οταν περιγράφει την Αθήνα ως κράτος υπόθαλψης τρομοκρατών; Οταν απειλεί ότι «θα μας πετάξει στη θάλασσα», όπως και το 1922; Οταν υπογράφει με προστατευόμενούς του στη Λιβύη συμφωνίες εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας; Θα ήταν σίγουρα μια βοήθεια, ώστε να γνωρίζουμε κι εμείς εδώ στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης, τι ακριβώς είναι αποδεκτό ώστε να διαμαρτυρόμαστε και τι απλά να θεωρούμε ότι δεν είναι παρά προεκλογικές υπερβολές του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και των συνεργατών του στην κυβέρνηση.

Πέρα από τη ρητορική αποχαλίνωση του Ερντογάν και την κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας, στην Αγκυρα υπάρχει πια μια εμπεδωμένη αντίληψη για την Ελλάδα, όπως και τις υπόλοιπες χώρες άμεσης γειτονίας που θεωρούνται «μικρές». Θα πρέπει να δεχθούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την de facto αυξημένη επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή, ως περιφερειακής ηγεμονικής δύναμης. Από τις «μικρές» χώρες η Ελλάδα είναι η μοναδική στην περιφέρεια της Τουρκίας που τυγχάνει να είναι εντός Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και έχει υπολογίσιμη στρατιωτική ισχύ, διαθέτει δηλαδή διασφαλίσεις οι οποίες λείπουν από τις υπόλοιπες χώρες.

Κάποιοι περιγράφουν τη στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας ως προσπάθεια να προσελκύσει την προσοχή των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Εφόσον όμως αυτή η τακτική συνεχίζεται σχεδόν ασταμάτητα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι ίσως σκόπιμο να διερωτηθούμε αν αυτή η στάση έχει πιο στρατηγικές βλέψεις.

Στην περίπτωση που ισχύει ότι η Αγκυρα έχει στρατηγικές βλέψεις δορυφοροποίησης των κρατών τα οποία την περιβάλλουν, είναι επίσης σκόπιμο να διερωτηθούμε πόσο ακριβά αξίζει η Ελλάδα για την υπόλοιπη Ε.Ε. των κρατών, σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο και αυξανόμενα ασταθή, με τις απειλές από νότο και ανατολή να μεγιστοποιούνται. Αν, εν ολίγοις, η Ελλάδα ανήκει στην αναλώσιμη περιφέρεια σε περίπτωση που απαιτηθεί απότομη αναδιάταξη των ισορροπιών στην περιοχή, ή αν αποτελεί αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό έδαφος για το οποίο αξίζει να υψωθούν κόκκινες γραμμές. Οι απαντήσεις είναι όλες καλοδεχούμενες.