Όσοι είχαμε την τύχη να δούμε την ταινία «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα» δεν θα μπορούσαμε να φαντασθούμε ότι, τον 21ο αιώνα της τεχνολογικής επανάστασης, «ζούγκλα» θα ήταν η καθημερινότητα στα ελληνικά πανεπιστήμια υπό την προστασία του «πανεπιστημιακού ασύλου».
Η ταινία περιγράφει τον αγώνα ενός προοδευτικού καθηγητή να επιβάλει την τάξη σε ένα δημόσιο σχολείο αρρένων μιας υποβαθμισμένης συνοικίας της Νέας Υόρκης, όπου κουμάντο έκαναν μαθητικές συμμορίες, χωρίς τη βοήθεια της Αστυνομίας. Βρίσκεται όμως αντιμέτωπος με τους τραμπουκισμούς των μαθητών και την αδιαφορία της διεύθυνσης του σχολείου. Στόχος της ταινίας ήταν να καταδείξει ότι θύματα της ωμής βίας και των βανδαλισμών ήσαν πρωτίστως οι ίδιοι οι μαθητές. Αλλά και να πιέσει για αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας ήταν απόλυτη, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και το Σύνταγμα του 1975. Η θεσμοθέτηση του «πανεπιστημιακού ασύλου» με το Νόμο 1262/1982, ήταν εφεύρημα του «πρώιμου» ΠΑΣΟΚ, προκειμένου, μαζί με την καθιέρωση της ψήφου των φοιτητών στις εκλογές των πανεπιστημιακών οργάνων και των καθηγητών, να υποτάξει την πανεπιστημιακή εκπαίδευση στις κομματικές του επιδιώξεις.
Σταδιακά, ο έλεγχος των πανεπιστημίων, με την ανοχή ή και τη συνενοχή μερίδας πανεπιστημιακών, περιήλθε στις κομματικές οργανώσεις φοιτητών που υποκατέστησαν τους φοιτητικούς συλλόγους του παρελθόντος.
Όλες οι παθογένειες του κομματικού συστήματος προσέβαλαν την πανεπιστημιακή ζωή. Συναλλαγή, αναξιοκρατία, διαφθορά. Από τις επίσημες κομματικές οργανώσεις η εξουσία περιήλθε σταδιακά στις ακραίες και βίαιες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των αναρχικών, που επέβαλαν τη βία και την ανομία, μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια.
Αυτή την αρρωστημένη πραγματικότητα επιχείρησε να αντιμετωπίσει ο Νόμος 4009/2011 της Άννας Διαμαντοπούλου που υπερψηφίστηκε από 255 βουλευτές, πλην φυσικά της Αριστεράς. Είναι ο νόμος που κατήργησε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως σίκουελ (sequel) του ΠΑΣΟΚ 1981, για να επαναφέρει το καθεστώς της σημερινής αθλιότητας και ντροπής για μια ευρωπαϊκή χώρα.
Είναι λάθος η αποκατάσταση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της κανονικότητας στα πανεπιστήμια να αποκαλείται «κατάργηση του ασύλου». Αντίθετα, πρόκειται για προστασία της ελευθερίας των πανεπιστημίων από τη δράση των συμμορφιών της παρακμιακής Αριστεράς, αλλά και των «επαγγελματιών» κομματικά οργανωμένων φοιτητών, που συλλέγουν κομματικά «ένσημα», προκειμένου να καταλάβουν μια θέση στο Κοινοβούλιο, την Ευρωβουλή ή και την Κυβέρνηση.
Το πρόβλημα δεν πρόκειται να λύσει η παρέμβαση της Αστυνομίας, που είναι αυτονόητη όταν διαπράττονται αδικήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, μέσα ή έξω από τα πανεπιστήμια. Τα πανεπιστήμια δεν αστυνομοκρατούνται.
Η απαίτηση της κοινωνίας και υποχρέωση της Πολιτείας να διασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων επιβάλλει τη λήψη μέτρων που εφαρμόζονται σε όλα τα πανεπιστήμια των προηγμένων χωρών:
- Έλεγχος ταυτοτήτων για την είσοδο στο πανεπιστήμιο, αποκλειστικά όσων φοιτούν ή εργάζονται σε αυτό. Τρίτα πρόσωπα μόνον κατόπιν άδειας της Διοίκησης του Πανεπιστημίου.
- Εφαρμογή κανονισμού λειτουργίας και πειθαρχικού κώδικα για τους παραβάτες.
- Πανεπιστημιακή δύναμη τήρησης των κανόνων εύρυθμης λειτουργίας των ιδρυμάτων.
Έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια και τη δημόσια εκπαίδευση. Είναι το ώριμο πλέον αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά και των μαθητών και σπουδαστών. Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλει πρώτη να δώσει το παράδειγμα αποκομματικοποίησης της Παιδείας, διαλύοντας τις φοιτητικές και μαθητικές οργανώσεις του κόμματος που την στηρίζει και δημιουργώντας μια ενιαία οργάνωση νεολαίας ως φορέα φιλελεύθερων αρχών και αξιών.-
