Ο Στέφανος Μάνος το είχε πει πρώτος : ""Κλέιστε τον ΟΣΕ! Ας μείνει η χώρα χωρίς τρένο"! Ποιο τρένο άλλωστε; Αυτό που για μια διαδρομή Πάτρας - Καλαμάτας 200 χλμ. χρειαζόταν 5 ώρες; Ή για το τρένο προς Ναύπλιο που αν και χρηματοδοτήθηκε με εκατομμύρια είχε 50 επιβάτες την ημέρα και ταχύτητες... Ινδίας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει πετάξει απίστευτα ποσά σε γραμμές όπου τα τρένα κινούνται σαν χελώνες, χωρίς πραγματικό σχεδιασμό, με σπατάλες και πλιάτσικο.
Να γιατί ο κ. Μάνος εκτιμούσε ότι τα φοβερά ελλείμματα του Οργανισμού δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν παρά με ένα σοκ όπως το άμεσο κλείσιμο. Λίγο μετά έρχεται και ο Τόμσεν με το ΔΝΤ να προτείνουν το ίδιο : Κλέιστε τον ΟΣΕ τώρα!
Το ΔΝΤ πρότεινε το του «λουκέτο του οργανισμού, λόγω συσσωρευμένων χρεών ύψους άνω των 10 δισ. ευρώ, ποσό που έφτανε εκείνη την εποχή σχεδόν στο 4% του ΑΕΠ, ο δε συνυπολογισμός του στις υποχρεώσεις του κράτους ανέβαζε τόσο το έλλειμμα όσο και το χρέος της χώρας.
Πως μπορούσε να αποδεχθεί όμως Η ΕΕ να το κλείσιμο του οργανισμού, αφού είχε συγχρηματοδοτήσει όλες τις σιδηροδρομικές υποδομές της χώρα; Έτσι, οι Βρυξέλλες απαίτησαν τον μετασχηματισμό του οργανισμού σε έναν ΟΣΕ που δεν θα έχει καμία εμπορική δραστηριότητα, θα αρκεστεί στην διαχείριση του δικτύου, ώστε να μην ξαναδημιουργηθούν χρέη, με τους φορείς εκμετάλλευσης να ιδιωτικοποιούνται.
Έτσι έγινε η απόσχιση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από τον ενιαίο τότε όμιλο ΟΣΕ, η οποία βαίνει προς αποκρατικοποίηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πωλείται, με «κληρονομιά» πέντε συμβάσεις: Για την πρόσβαση στο δίκτυο (ΟΣΕ), την μίσθωση επιλεγμένων ακινήτων (ΓΑΙΑΟΣΕ), τα δρομολόγια της «άγονης γραμμής» (50 εκατ. ευρω ετησίως έως το 2018), την μίσθωση τρένων για 5+5 χρόνια και την συντήρηση του τροχαίου υλικού (ROSCO).
Σύμφωνα με το υπουργείου Υποδομών, εάν η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν βρει αγοραστή, ενδέχεται να οδηγηθεί σε λύση και εκκαθάριση, καθώς η Κομισιόν θα απαιτήσει την επιστροφή κρατικών ενισχύσεων ύψους έως 800 εκατ. ευρώ στο δημόσιο.
Για πρώτη φορά από την ίδρυση των Σιδηροδρόμων του Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ) το 1920 από το Ελευθέριο Βενιζέλο, που τέθηκαν επικεφαλής της διαδικασίας εθνικοποίησης τόσο των παραχωρησιούχων της Παλαιάς Ελλάδας (ΣΠΑΠ, ΣΠΚ, ΣΒΔΕ, Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας) όσο και των Νέων Χωρών (Γραμμές Θεσσαλονίκης προς Κωνσταντινούπολη, Μοναστήρι και Γευγελή, Γαλλοελληνική εταιρία Σιδηροδρόμων), η εταιρική συνέχεια των ΣΕΚ, δηλαδή ο ΟΣΕ δεν θα έχει τρένα.
