Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Δύσης και του Ισλάμ είναι και μετά το φονικό στην Γαλλία πάντα έντονη και απόλυτη.Έτσι εφημερίδες του Αραβικού Κόσμου εκδόθηκαν με την φράση (στην πρώτη σελίδα) 'Είμαστε όλοι Μωάμεθ".
Οι περισσότερες εφημερίδες στη Μέση Ανατολή - ακόμα και μετριοπαθείς - καταγγέλλουν την πρωτοσέλιδη γελοιογραφία με τον δακρυσμένο Μωάμεθ στο «τεύχος των επιζώντων» του Σαρλί.
«Το Charlie Hebdo συνεχίζει την πρόκληση», «ρίχνει λάδι στη φωτιά του μίσους», «η ατίμωση δεν τελείωσε» είναι μερικοί από τους τίτλους σε έντυπα που κυκλοφορούν από την Ιορδανία μέχρι φυσικά τις θεοκρατίες του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας.
Συγκρούονται δυο κόσμοι λοιπόν, ίσως και περισσότεροι. Από την μία ο Χριστιανισμός που πάντως έχει ρίξει πολύ νερό στο κρασί του και έχει μετατρέψει την θρησκεία σε προσωπική υπόθεση ενός εκάστου. Δεν αξιώνει από κανέναν να είναι με το ζόρι πιστός, ούτε να ακολουθεί τους ιερούς κανόνες.
Από την άλλη ο Μουσουλμανισμός που έχει στα σπλάχνα του ακραίους που θεωρούν υποχρέωση να προσυλητίζουν ή να σκοτώνουν. Βλέπετε το Κοράνι είναι και ένα βιβλίο οδηγιών για το πως πρέπει να ζει ένας πιστός. Πολλοί διαβάζουν στις σελίδες του ότι πρέπει και να σκοτώνουν για την θρησκεία τους.
Το ερώτημα τώρα: Αφου οι άθεοι (τρίτος κόσμος αυτός) σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo έχουν δικαίωμα σε ακραία, ελευθερία έκφρασης, να λοιδωρούν τις άλλες πλευρές, γιατί να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα και οι πιστοί μουσουλμάνοι και να υπερασπίζονται, ακόμα και με ακραία λογοκρισία, τις δικές τους θρησκευτικές αξίες;
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό λοιπόν: Ο ένας μπαίνει στα χωράφια του άλλου, προσπαθώντας να επιβάλλει την άποψή του γιατί αυτή θεωρεί σωστή. Βέβαια κάποιοι Μουσουλμάνοι το κάνουν πυροβολώντας κιόλας. Όχι σκιτσάροντας.
