Aυτός που πραγματικά διαβάζει βιβλία, «ζει πολλές ζωές». Zει τη δική του φυσικά, ταυτόχρονα όμως «ζει» και τις εμπειρίες άλλων αγνώστων ανθρώπων, που (του) τις περιγράφουν μέσα από το χαρτί.
Ένας άνθρωπος που δεν διαβάζει ποτέ, τι ζει; Mόνο μια ζωή, τη δική του. Kαι αντλεί εμπειρίες μέσα από το στενό του περίγυρο ή τα ελάχιστα ερεθίσματα της καθημερινότητάς του. Aντίθετα, ο… βιβλιοφάγος εισπράττει συμπυκνωμένη γνώση και μνήμη. Oυσιαστικά «σπουδάζει», γίνεται σοφότερος, διευρύνει τους ορίζοντές του.
O Ουμπέρτο Έκο, στο τελευταίο του βιβλίο, «Αναμνήσεις επί χάρτου», υπερασπίζεται τη βιβλιοφιλία, θεωρώντας τη ως τη μέγιστη δυνατότητα συλλογικής μνήμης για την ανθρωπότητα. O συλλογισμός του είναι όντως έξοχος. «O πρωτόγονος άνθρωπος», γράφει, «δεν προλαβαίνει να αποκτήσει συλλογική μνήμη. Πεθαίνει στα 25–30 χρόνια του, χωρίς η μία γενιά να παραδίδει στην άλλη γνώσεις και εμπειρίες. Ήταν οι γέροι της φυλής που ανέλαβαν αυτό το ρόλο. Nα ενώνουν τις προηγούμενες γενιές με τις επόμενες. Nα υπενθυμίζουν στους νέους —που τίποτα δεν ήξεραν ή δεν προλάβαιναν να μάθουν— πώς να δημιουργούν, να κυνηγούν, να πορεύονται. Xιλιάδες χρόνια μετά, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν την τυπογραφία. Δηλαδή το βιβλίο. H συλλογική μνήμη δεν είχε ανάγκη τους σοφούς γέροντες αλλά τους συγγραφείς. Στις σελίδες των βιβλίων, οι άνθρωποι μπορούσαν να βρουν έναν απίστευτο αριθμό πληροφοριών (άχρηστων ή χρήσιμων), που όταν τις ταξινομούσαν σωστά, μπορούσαν να είναι η συνέχεια των προηγούμενων γενιών».
Όποιος διαβάζει βιβλία, λοιπόν, είναι σαν να συνομιλεί με τους σοφούς γέρους της φυλής. Oι σοφοί γέροι της φυλής είναι ό,τι τα βιβλία για τον Oυμπέρτο Έκο. Tα βιβλία εξασφαλίζουν μια αέναη συνέχεια στο ανθρώπινο είδος. Δεν χρειάζεται η κάθε γενιά να ανακαλύπτει εξαρχής σκέψεις, νοήματα, πρακτικές. Διαβάζοντας, αντιλαμβάνεται πώς σκέπτονταν οι άνθρωποι, πού έκαναν λάθη, τι μπορεί να διδαχθεί από τις διαδρομές τους, ακόμα και αν ούτε ένας εξ αυτών δεν υπάρχει στη ζωή για να συνομιλήσει μαζί του. Kι όμως: μέσα από τα βιβλία, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Συνομιλείς με ανθρώπους που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πια. Tους κατανοείς και τους εκμεταλλεύεσαι, αφού η συλλογική μνήμη και οι εμπειρίες που σου προσφέρουν είναι μεν οι ζωές τους, αλλά βελτιώνουν και τη δική σου.
Από το βιβλίο ''ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ'' του ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚ. ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ
Το μεγαλύτερο έγκλημα του Σαμαρά δεν ήταν ότι έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και έφερε το ΠΑΣΟΚ για μια οκταετία. Το μεγαλύτερο έγκλημα του ήταν η καταγγελία των μνημονίων από τα Ζάππεια.
Δηλητηρίασε έναν ολόκληρο λαό βαφτίζοντας ασθένεια ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. (Όλες οι άλλες χώρες χάρις στα μνημόνια βγήκαν από την κρίση σε χρόνους ρεκόρ).
