Στη Σιγκαπούρη, το 1842, ο Σκωτσέζος χειρουργός William Montgomerie έμαθε για ένα παράξενο λάτεξ από τον κηπουρό του. Αυτό το υλικό, όταν το τοποθετούσες σε ζεστό νερό, μπορούσε να μορφοποιηθεί σε οποιοδήποτε σχήμα ήθελες και, κατά την ψύξη, ήταν στερεό.
Μπορούσε μάλιστα κανείς να το κάνει αυτό ξανά και ξανά, με το υλικό να προσαρμόζεται σε όποιο σχήμα επιθυμεί ο χρήστης. Σε αντίθεση με το καουτσούκ, δεν διαβρωνόταν σε αλμυρό νερό και παρέμεινε σταθερό στο σκηνικό.
Αυτό το νέο θαυμαστό υλικό ονομάστηκε Gutta Percha (Γουταπέργα), από το δέντρο από το οποίο προήλθε, και επρόκειτο να φέρει την απόλυτη επανάσταση στις επικοινωνίες, «συρρικνώνοντας» έτσι τις αποστάσεις μεταξύ των χωρών του κόσμου.
Ο William Montgomerie που υπηρετούσε στη Βρετανική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών (British East India Company) έφερε το υλικό αυτό στη Βρετανία. Πολύ γρήγορα ανααλύφθηκαν τα προτερήματα της γουταπέρκας ως μονωτικής ύλη και τελικά δοκιμάστηκε δοκιμάστηκε σε ένα υποβρύχιο καλώδιο τηλεπικοινωνιών που τοποθετήθηκε στον ποταμό Ρήνο μεταξύ του προαστίου Ντόιτς και της υπόλοιπης Κολωνίας.
Ο C.V. Walker, ηλεκτρολόγος του νοτιοανατολικού σιδηρόδρομου, πόντισε ένα καλώδιο που ήταν μονωμένο με γουταπέρκα κατά μήκος της ακτής του Ντόβερ το έτος 1849. Τον Αύγουστο του 1850, η αγγλογαλλική επιχείρηση τηλεγράφων του John Watkins Brett πέρασε το πρώτο καλώδιο μέσα από τον Πορθμό της Αγγλίας.
Επρόκειτο απλά για ένα καλώδιο χαλκού μονωμένου με gutta-percha, και χωρίς οποιαδήποτε άλλο προστατευτικό στρώμα. Το πείραμα χρησίμευσε απλά για να επεκτείνει την σύμβαση που υπήρχε, ενώ το επόμενο έτος, στις 13 Νοεμβρίου 1851, τοποθετήθηκε ένα καλώδιο με μονωμένο πυρήνα, το οποίο ρυμουλκήθηκε από το καλωδιακό πλοίο Blazer μέσα στο κανάλι.
Το επόμενο έτος επετεύχθη η σύνδεση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ιρλανδία.
Μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο στο BBC Reel.