Τι θα γίνει με τους 3.500.000 οφειλέτες Δημοσίου που δεν μπόρεσαν να μπουν στη ρύθμιση των 100 δόσεων; - Μια πρόταση

Επί Κωνσταντίνου Καραμανλή (1975-1981) οι οφειλές προς την Εφορία σταματούσαν να αυξάνονται όταν έφταναν στο +75%. Δηλαδή μια οφειλή 100.000 δραχμών όταν έφθανε τις 175.000 με τους τόκους υπερημερίας σταματούσε εκεί.

Το σκεπτικό ήταν πως με αυτό τον τρόπο ο οφειλέτης θα μπορούσε να εξοφλήσει, σε βάθος χρόνου αφού η οφειλή ήταν πλέον στάσιμη. Έρχεται το ΠΑΣΟΚ και αυξάνει το +75% στο + 300%! Και λίγο μετά ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος ως υπουργός Οικονομικών το πάει στο... + άπειρον! Τα χρέη αυξάνονται διαρκώς ακόμη και μετά θάνατον!

Στο μεταξύ σήμερα ακόμα και ρυθμισμένα χρέη ως 5.000 ευρώ επιβαρύνονται με επιτόκιο 5% (αντί για 0% που ίσχυε πριν), ενώ για χρέη άνω των 5.000 ευρώ το επιτόκιο αυξάνεται στο 5% από 3%. Δεν ισχύει η αύξηση του επιτοκίου σε όσους δεν είναι επαγγελματίες, όσους έχουν περιουσία ως 150.000 ευρώ και, για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα ως 10.000 ευρώ.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ

Η πολιτική και κοινωνική παρακμή περιγράφεται από μια δομική αδυναμία στην καθημερινότητα της χώρας: Οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτά που χρειάζονται οι απλοί άνθρωποι έξω στην ζωή και ταυτόχρονα, οι δημοσιογράφοι , απολύτως όμοιοί τους δεν έχουν και αυτοί ιδέα για το τι πρέπει να προβάλλουν ή να ρωτήσουν. Έτσι ζούμε την μέρα της μαρμότας. Κάθε μέρα οι επαφές δημοσιογράφων και πολιτικών στα ΜΜΕ είναι απολύτως ίδιες με τις προηγούμενες, δεν αλλάζει τίποτε. Οι ίδιες ερωτήσεις, οι ίδιες απαντήσεις, πάντα το ίδιο τίποτα, ένα εφιάλτης για τον κοινό νου που αποστρέφεται εκπομπές και εφημερίδες.

Ζούμε αυτή την απόλυτη τιποτολογία αν και υπάρχουν μπροστά στα μάτια όλων μας πάμπολλα που πρέπει να μας απασχολούν. Για παράδειγμα παρά τις περίφημες 100 δόσεις για τις οφειλές προς το Δημόσιο, 3.500.000 Έλληνες πολίτες που χρωστούν είναι σε τέτοια οικονομική αδυναμία που δεν μπόρεσαν να ενταχθούν. Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους, ρωτήθηκαν οι πολιτικοί; Όχι. Απασχολήθηκαν εκπομπές και συνεντευξιαζόμενοι; Όχι.

Το ερώτημα θα έπρεπε να έχει διατυπωθεί στο προεκλογικό depate, να περιγράφεται με ολοσέλιδα ρεπορτάζ στις εφημερίδες, να γίνονται νυχτερινές τηλεοπτικές εκπομπές και όλοι να ρωτούν: Τι θα γίνει με 3.500.000 οφειλέτες που όχι μόνο δεν μπορούν να ενταχθούν σε ρύθμιση αλλά τα έντοκα χρέη τους μεγαλώνουν κάθε χρόνο, άρα μετατρέπονται σε δια βίου οφειλέτες;

Από αυτή την ταπεινή στήλη μέσω της οποίας επικοινωνώ μαζί σας καθημερινά μπορώ να διατυπώσω και μια απάντηση στο ερώτημα: Το Δημόσιο να εισπράττει το 15% του ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη και να του παρέχει διακοπή των ποινικών διώξεων, μηδενικούς τόκους εφόσον η οφειλή έχει διπλασιαστεί (μήπως και εξοφληθεί κάποτε...) και φορολογική ενημερότητα διάρκειας 30 ημερών.

Ξέρετε τι θα κέρδιζε σε αυτή την περίπτωση το Δημόσιο; Αν ανταποκριθούν 2.000.000 οφειλέτες, δηλαδή σχεδόν οι μισοί θα υπάρξουν ετήσια έσοδα αντίστοιχα του... ΕΝΦΙΑ  (2,5 δισ. ευρώ!). Επιπλέον όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν νοιώσει για πρώτη φορά την στοργή του πολιτικού συστήματος και από καταδιωκόμενοι σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και απελπισίας, θα επανενταχθούν στην ζωή.

Μοιάζει αδιανόητα απλό να συζητηθούν επιτέλους όλα αυτά και όμως δεν συζητούνται. Είναι και αυτό ένα στοιχείο που περιγράφει την παρακμή που βιώνουμε. Η αδυναμία στα αυτονόητα.