Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που ζουν με τους Έλληνες πολιτικούς.

Σύγχιση, έκπληξη και αμέσως μετά θυμό και οργή νοιώθουν οι Ευρωπαίοι για τις συνεννοήσεις τους με τους Έλληνες πολιτικούς. Η ιστορία ξεκίνησε τον Μάϊο του 2010, όταν υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο. Οι Έλληνες πολιτικοί τους διαβεβαίωσαν ότι "τα συμφωνημένα μέτρα είναι αρκετά και δεν θα χρειαστούν άλλα". Μετ΄ου πολύ, οι Ευρωπαίοι είδαν να μην εφαρμόζεται ΤΙΠΟΤΕ από τα συμφωνηθέντα. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί μπορεί να είναι αναξιόπιστοι. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν βεβαιωθεί γι αυτό. Καμία συμφωνία δεν εφαρμόστηκε, κανένας οικονομικός στόχος δεν επετεύχθη, ενώ το περίφημο δημοψήφισμα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε τι ποτήρι: Οι Έλληνες πολιτικοί καταστρέφουν την χώρα τους είναι πλέον η άποψή τους.

Μετά το... "δημοψήφισμα" οι Ευρωπαίοι άλλαξαν εντελώς συμπεριφορά. Αποφάσισαν να εκταμιεύουν μια-μια δόση και μόνο όταν έχουν εφαρμοστεί όσα ζητούν. Έτσι απαίτησαν παραίτηση Παπανδρέου, ευρύτερη κυβέρνηση, υπογραφές των αρχηγών των κομμάτων, ενώ έφτασαν στο σημείο να προτείνουν:

α) Διορισμό Επιτρόπου για να ελέγχουν τα οικονομικά αποτελέσματα στην Ελλάδα (θεωρώντας ότι οι πολιτικοί θα τους λένε ως συνήθως ψέμματα).

β) Ειδικό λογαριασμό για τν συγκέντρωση των χρημάτων που στέλνονται στην Ελλάδα (προφανώς γιατί δεν εμπιστεύονται τη διάθεσή τους).

Τώρα, οι Ευρωπαίοι θέτουν τους όρους τους ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ τους Έλληνες πολιτικούς. Δεν έχει νόημα. Μιλώντας μαζί τους δεν βγάζουν άκρη. Όμως το άχρηστο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Οι τρείς πολιτικοί αρχηγοί, ακόμα και τώρα καθυστερούν, δεν υπογράφουν, υποκρίνονται ότι τάχα διαπραγματεύονται. Οι Ευρωπαίοι κοιτιούνται μεταξύ τους με απορία μη μπορώντας να πιστέψουν την έκταση του φαινομένου.

Υπάρχει και ένα τελικό συμπέρασμα. Αν οι Έλληνες πολιτικοί διεκπεραίωναν έστω ένα μέρος των υποχρεώσεών τους, οι οικονομικοί δείκτες θα ήσαν καλύτεροι και τα μέτρα που ανακοινώνονται σήμερα λιγότερο επαχθή. Δικό τους έργο είναι και το μνημόνιο 1 και το μνημόνιο 2.