Μπαράζ αγωγών κατά Δημοσίου και Ιδιωτών για τις επιπτώσεις απο την χρήση αμίαντου - Η πρώτη αποζημίωση

Το Συμβούλιο της Επικρατείας επέβαλε σε Δήμο της Αττικής την υποχρέωση να καταβάλει σε πρώην εργαζόμενό του αποζημίωση που με τους νόμιμους τόκους θα ξεπεράσει τις 300.000 ευρώ, για ηθική βλάβη, καθώς προσβλήθηκε από μη ιάσιμη ασθένεια (αμιάντωση) εξαιτίας της μη λήψης των κατάλληλων μέτρων ασφαλείας και τελικά απεβίωσε.

Η δικαστική απόφαση ανοίγει τον δρόμο για επιδίκαση αντίστοιχων αποζημιώσεων από το Δημόσιο, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ (αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα) με δεδομένο σε περιπτώσεις εκτεταμένης χρήσης αμιάντου (ελενίτ, κ.λπ.) σε κτιριακές εγκαταστάσεις όπου στεγάζονταν υπηρεσίες (ακόμα και σχολεία), αν η αποξήλωσή τους άργησε ή συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα.

Επιστημονικά πορίσματα και εκθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στη δικογραφία βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν ακίνδυνα αμιαντούχα υλικά, αφού μολύνουν το αστικό περιβάλλον όχι μόνο κατά την αποσύνθεση (λόγω γήρανσης) αλλά και όταν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, οπότε ελευθερώνουν ίνες αμιάντου, λόγω φθοράς (από δονήσεις, ρεύματα αέρα, διείσδυση νερού, μηχανικές βλάβες, μετακινήσεις αέρα λόγω ανεμιστήρα, κλιματιστικών, από ατυχήματα κ.λπ.).

Σε έκθεση τον Δεκέμβριο 2008 υπογραμμιζόταν και η υπερβολική χρήση αμιαντούχων υλικών στη χώρα μας (δεκαετία του '90) και η αδικαιολόγητη καθυστέρηση της αποξήλωσής τους από δημόσια κτίρια.

Σημειωτέον ότι η αμιάντωση εμφανίζεται 10 χρόνια μετά την έκθεση στον κίνδυνο, ο καρκίνος του πνεύμονα έπειτα από 20 χρόνια, το μεσοθηλίωμα μετά 30 χρόνια.