Δολοφονώντας λέξεις και νοήματα
O Θουκιδίδης το είχε πει πρώτος : Οι άνθρωποι της εξουσίας δεν διστάζουν να αλλιώνουν νοήματα φράσεων και λέξεων προκειμένου να προωθούν πειστικά τις απόψεις τους στους απλούς και ανύποπτους πολίτες.
Ό Θουκιδίδης όταν περιέγραφε τους Πελοποννησιακούς Πολέμους, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι χιλιάδες χρόνια μετά οι της εξουσίας δεν θα αλλίωναν λέξεις και φράσεις αλλά κυριολεκτικά θα τις δολοφονούσαν.
Δείτε στην "σύγχρονη" Ελλάδα. Ο αγαπητός κ. Δένδιας εφαρμόζει το σχέδιο "Ξένιος Ζευς". Πρόκειται για την... πατροπαράδοτη φιλοξενία που επιφυλάσει η χώρα στους απελπισμένους μετανάστες. Συλλαμβάνονται πεινασμένοι στους δρόμους, ουσιαστικά φυλακίζονται σε στρατόπεδα για άγνωστο διάστημα (τους ξεχνούν), υποσοτίζονται, απειλούνται από αρρώστιες κ.ο.κ. Οι "Γιατροί χωρίς Σύνορα" μιλάνε επισήμως πως ο "Ξένιος Ζευς"¨είναι μια κόλαση επι της Γης.
Άλλη δολοφονία λέξης ή φράσηςείναι οι... περίφημες "θυσίες" του ελληνικού λαού. Θυσίες; (Θυσία σημαίνει ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ. θυμίζω). Ναι μπορώ να καταλάβω και να δω τέτοιες θυσίες. Άνθρωποι που τρέχουν στα αστυνομικά τμήματα να παραδοθούν γιατί χρωστούν εικονικούς φόρους, άλλοι που πηδούν από μπαλκόνια ή αυτοπυροβολούνται, μερικοί φεύγουν για το εξωτερικό με την οικογένεια (αντίθετα από τις εικόνες της 10ετίας του 60) να κλαίει από χαρά "γιατί το παιδί σώθηκε".
Βλέπω κι άλλες θυσίες : Επιχειρήσεις που μεταναστεύουν σε γειτονικές χώρες για να ενισχύσουν προφανώς την ευρωπαϊκή ιδέα, άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους ή σε αυτοκίνητα για να μην ενοχλούν συγγενείς και γείτονες.
Ο Σαμαράς "αγαπά" τους πολίτες για τις θυσίες τους ακριβώς όπως ο Δένδιας "αγαπά" τους μετανάστες με το "Ξένιος Ζευς". Και οι δυο δολοφονούν λέξεις και νοήματα για να επιβιώνουν πολιτικά. Πάντα έτσι ήταν.
