Μέσα σε αυτή την βαθύτατη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση , είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι η Ελλάδα έχει χάσει και τα Μέσα Ενημέρωσης. Τα Μέσα Ενημέρωσης τα γέννησε η ανάγκη των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν την αυθαιρεσία της εξουσίας. Το πέτυχαν όταν πριν 400 και πλέον χρόνια οι αδικημένοι άνθρωποι μπορούσαν μέσα από λαϊκές εφημερίδες - ο Γουτεμβέργιος είχε εφεύρει την τυπογραφία - να αποκαλύπτουν, να καταγγέλλουν, να υπερασπίζονται.
Σήμερα δεν υπάρχουν μόνο εφημερίδες. ΜΜΕ είναι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, το Διαδίκτυο. Όλα αυτά τα ΜΜΕ είναι μέρος της εξουσίας. Ανήκουν σε μεγάλα κεφάλαια. Δεν ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν την εξουσία προστατεύοντας τους πολλούς (πολίτες, φορείς, κ.α.). Αντιθέτως, υπερασπίζονται μανιωδώς πολλές φορές την αυθαιρεσία της εξουσίας. Και το κάνουν ψευδόμενα, χλευάζοντας ή ακυρώνοντας δημόσια πρόσωπα που όταν θα αντισταθούν θα εξευτελιστούν, παρουσιάζοντας το ψέμμα για αλήθεια.
Στην Ελλάδα ειδικά, τα ΜΜΕ είναι τόσο συστημικά που η στελέχωσή τους δεν έχει καμία αξιοκρατική βάση. Ατάλαντοι, ημιμαθείς, τυχοδιώκτες, φοβισμένα πρόσωπα, υποταγμένοι, ένας στρατός μετρίων και ασήμαντων προσώπων έχουν επιλεγεί για να υπηρετούν το σύστημα. Και το κάνουν αλληλοϋποστηριζόμενοι (ο ένας φιλοξενείται στις εκπομπές των άλλων, μοιράζονται θέματα και πληροφορίες κ.λπ.). Το κάνουν μέσα από το κιτς και το ευτελές, μετατρέποντας την ενημέρωση σε ένα επικίνδυνο "σκουπίδι" του τίποτα.
Σε αυτή την πραγματικότητα ελάχιστοι διασώζουν την αξιοπρέπειά τους. Είναι κάποιοι αρθρογράφοι εφημερίδων που τους ανακαλύπτει κανείς να λένε μεγάλες αλήθειες σε εσωτερικές σελίδες (και ενώ στις πρώτες σελίδες των ίδιων εφημερίδων υποστηρίζονται τα αντίθετα).
Ένα ισχυρό στοιχείο της παρακμής που ζούμε είναι και τα ελληνικά ΜΜΕ. Θλιβερά, τιποτένια, φορείς αμάθειας και χολής, κυριολεκτικά ξεπουλημένα κάθε φορά στα τρέχοντα συμφέροντα. Μια ακόμη χαμένη υπόθεση για την ελληνική κοινωνία.
