«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος»: Η παραπάνω άποψη του Νίτσε μοιάζει να εκφράζει απόλυτα τον Γιώργο Λαιμό, έναν άνθρωπο που, επί σειρά ετών, καταρρίπτει τα στερεότυπα που θέλουν τους πλούσιους και ισχυρούς να θεωρούν την κάθε μορφής ευαισθησία ως αδυναμία. Αντιθέτως ο γνωστός εφοπλιστής ανακάλυψε στη μαγεία της μουσικής έναν ιδανικό δρόμο για να εκφράσει και να διοχετεύσει τις προσωπικές, καλλιτεχνικές αλλά και κοινωνικές ευαισθησίες του, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο, την πολυπόθητη ισορροπία στη ζωή του, και προσφέροντας, παράλληλα, στήριξη στους συνανθρώπους του που έχουν ανάγκη.
Τις μεγάλες αγάπες πρέπει να βρίσκει κανείς τρόπο να τις κρατά για πάντα κοντά του ακόμη κι αν μοιάζουν, εκ πρώτης όψεως, ασύμβατες μεταξύ τους. Και ο Γιώργος Λαιμός, είχε την θέληση αλλά και την ευφυία, σαν ένας σύγχρονος Καββαδίας, να επιτρέψει στις δυο μεγάλες δικές του αγάπες, τη θάλασσα και τη μουσική, να συνυπάρχουν στη ζωή του, ακολουθώντας δρόμους παράλληλους.
Η διαδρομή του στη θάλασσα και την μουσική
Ο Γιώργος Λαιμός ήταν μόλις 6 ετών όταν έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του το ακορντεόν και μαγεύτηκε από τη δύναμη της μουσικής. Στα 16 γοητεύτηκε από το πιάνο και έγινε πλέον αυτό το μουσικό όργανο που θα πρωταγωνιστούσε από εκεί και πέρα στη ζωή του και θα γινόταν το μέσο για την αποτύπωση των συνθετικών του εμπνεύσεων.
Παράλληλα, υποκινούμενος από την αγάπη του για τη θάλασσα έκανε σπουδές στα ναυτιλιακά και τα οικονομικά, εργάστηκε σε διάφορα εμπορικά πλοία, σε ασφαλιστική εταιρεία και σε τράπεζα στο Λονδίνο μέχρι να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα για να εργαστεί στο γραφείο του πατέρα του. Το 1984 ίδρυσε την «Geomar Shipping» με αντικείμενο τη διαχείριση πλοίων. Το 1993 η εταιρεία, της οποίας είναι μέχρι σήμερα διευθύνων σύμβουλος, μετονομάστηκε σε «Blossom Maritime Corporation».
Στο μεταξύ είχε ήδη από τα 24 του ξεκινήσει να συνθέτει τη δική του μουσική. ΄Ηταν το τραγούδι «Goodbye yellow brick road» του Έλτον Τζον, που άκουσε τυχαία το 1973 σ΄ ένα εμπορικό πλοίο, που οδήγησε τα βήματά του στον κόσμο της μελωδίας και του ρυθμού. Κι έπειτα όλα πήραν τον δρόμο τους. Έπαιξε περιστασιακά σε κάποια συγκροτήματα στο Λονδίνο, συμμετείχε σε δισκογραφικές δουλειές του Βαγγέλη Πιτσιλαδή, έγραψε το κομμάτι «Aphrodite’s melody» το οποίο επέλεξε ο Νίκος Φώσκολος ως soundtrack για την ταινία «Ατίθασα Νιάτα», συμμετείχε στους διαγωνισμούς για την ανάδειξη του τραγουδιού της Ελληνικής εκπροσώπησης στη Eurovision κατακτώντας το 1986 την τρίτη θέση με το τραγούδι «Είσαι εσύ», έγραψε δώδεκα τραγούδια για το άλμπουμ του τραγουδιστή Γιώργου Σωτηρόπουλου «Ώρα να μιλήσουμε γι’ αγάπη».
Το ιδιαίτερο συνθετικό ύφος του, πιο ώριμο και κατασταλαγμένο πλέον, αποτυπώθηκε στα άλμπουμ του «eclipse», «echoes», «en plo 17.09… » και «symphonic smile», μέσα από ορχηστρικά θέματα αλλά τραγούδια στους στίχους κάποιων από τα οποία έβαλε την δική του υπογραφή.
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζε να κρατά ζωντανή τη σχέση του με το κοινό δίδοντας κατά καιρούς συναυλίες τις οποίες πάντα συνδύαζε με την συνδρομή ενός κοινωνικού – φιλανθρωπικού σκοπού.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια το ταξίδι του Γιώργου Λαιμού στη θάλασσα και τη μουσική, με εμπειρίες πολλές και διαφορετικές, σταθμούς πολυάριθμους, φουρτούνες και μπουνάτσες αλλά διαχρονικά αγαπημένο του λιμάνι, στο οποίο πάντα επιστρέφει, η αγκαλιά της οικογένειάς του.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτό το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
