Πενήντα χρόνια πριν, μπορεί η βία να ήταν ακόμη μια λύση. Να ήταν το έσχατο όπλο για να ανατραπούν δικτάτορες, διεφθαρμένοι ηγέτες, να επιβληθεί η δημοκρατία. Η βία μπορεί να ήταν μια λαϊκή εξέγερση, μπορεί να ήταν ακόμα και αντάρτικο πόλης.
Αυτά πριν 50 χρόνια όταν ο "εχθρός" ήταν ακόμη ορατός και μπορούσες να τον εντοπίσεις. Σήμερα ποιός είναι ο εχθρός; Δεν υπάρχει! Δεν μπορεί να τον εντοπίσει κανείς! Ο καπιταλισμός έγινε ένα αυτορυθμιζόμενο σύστημα που δεν λογαριάζει ούτε κυβερνήσεις, ούτε πολιτικά συστήματα (αν υπάρχουν...). Δεν λογαριάζει ούτε ισχυρά πρόσωπα που και να κυβερνούν απλά μια διαχείριση κάνουν. Ο καπιταλισμός είναι ανίκητος γιατί δεν επηρεάζεται από τίποτε πια.
Εκπρόσωποι της "επιβεβλημένης βίας" όπως ο Καντάφι ή ο Κάστρο, σήμερα μοιάζουν με γραφικές φιγούρες ενός παρελθόντος που έχει πια πεθάνει. Πουθενά στον πλανήτη δεν μπορεί να γίνει μια επανάσταση όπως τότε. Είναι αδιανόητη, χωρίς κανένα νόημα.
Τα παραπάνω οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: Το αντάρτικο πόλης που ευαγγελίζετια ο εξαφανισμένος Χριστόδουλος Ξηρός, ή οι "Πυρήνες της Φωτιάς", είναι μια μάταιη μάχη που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε. Ακόμα και η 17 Νοέμβρη όταν φόνευε με προκηρύξεις, ήταν αδύνατον να πετύχει το παραμικρό, πόσο μάλλον σήμερα που η κοινωνία είναι σε ακόμα χειρότερα δεσμά.
Πώς μπορούν να γίνουν σήμερα οι κοινωνικοί αγώνες; Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά. Το μόνο που μπορεί να προσπαθήσει κανείς είναι να νικήσει το σύστημα μέσα από τα όπλα του: Με την ψήφο για παράδειγμα, όχι με την αποχή. Αλλά αυτό είναι μια άλλα συζήτηση.
(Το... κράξιμο Ξηρού στο Διαδίκτυο αυτό περιγράφει : Δεν τον πιστεύουν ότι μπορεί να καταφέρει το παραμικρό).
