«Οι εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον κόσμο μοιράζονται όλο και μικρότερο κομμάτι του παραγόμενου πλούτου», διαπιστώνει ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO). Πρόκειται για μια τάση που ενισχύεται από την κρίση. Διότι η νέα άνιση κατανομή πλούτου είχε ξεκινήσει προτού ξεσπάσει η κρίση αλλά τώρα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω των αρχών του οικονομικού φιλελευθερισμού, και του κεϋνσιανισμού.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σε 16 ανεπτυγμένες χώρες οι εργαζόμενοι μοιράζονταν το 75% του εθνικού εισοδήματος, ενώ πριν από την κρίση το ποσοστό αυτό είχε περιοριστεί στο 65%.
Μετά την κρίση, τα ποσοστά έχουν πρωτόγνωρη πτωτική τάση που περιγράφεται με πάγωμα ή μειώσεις μισθών, υψηλή ανεργία, αυξήσεις φόρων, διάλυση συλλογικών συμβάσεων. Όλο και περισσότερες χώρες προσπαθούν να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους συμπιέζοντας τους μισθούς και περικόπτοντας τις κοινωνικές παροχές,
Πάντως οι χώρες με τα υψηλότερα ωρομίσθια (οι 10 πρώτες είναι οι Δανία με 34,78 δολάρια, Ελβετία με 34,29 δολ., Αυστραλία με 28,55 δολ., η έως πρότινος δανειοδοτούμενη από την τρόικα Ιρλανδία με 26,29 δολ. κ.α.), κατέχουν και τις πρώτες θέσεις στους πίνακες ανταγωνιστικότητας και προσέλκυσης άμεσων ξένων επενδύσεων.
Αντίθετα οι χώρες με χαμηλότερα ωρομίσθια βρίσκονται πολύ χαμηλά και σε ανταγωνιστικότητα και σε επενδύσεις.
