Μια περιγραφή που όμως δεν είναι η μοναδική. Εκατοντάδες όμοιες της αποκαλύπτουν ένα (ακόμη) σκοτεινό πρόσωπο της Ελλάδας.
"Φύγαμε στις 11 και τέταρτο. Ηταν τέλη Φεβρουαρίου 2013. Ομως δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στο νησί. Ημασταν στη θάλασσα επί τρεισήμισι ώρες. Τότε μας βρήκε το ελληνικό σκάφος με έλληνες αστυνομικούς. Μας πήραν στο σκάφος τους. Μας χτύπησαν πολύ άσχημα. Πήραν όλα μας τα χρήματα, τα κινητά μας, τα ρούχα μας. Ο,τι είχαμε. Χτύπησαν την αδελφή μου τόσο άσχημα που τώρα έχει μελανιές σε όλο της το σώμα. Λοιπόν ήμασταν στο ελληνικό σκάφος επί τρεις ώρες... Γύρω στις 6 π.μ. μας ξαναπήγαν στα τουρκικά ύδατα. Μας έβαλαν ξανά στη βάρκα μας, έσκισαν τη μία πλευρά της βάρκας, με το μαχαίρι τους χάλασαν τη βάρκα μας, πήραν τη μηχανή και μας άφησαν στη μέση της θάλασσας. Ημασταν 42 άνθρωποι συνολικά. Μαζί μας ήταν τρία μικρά παιδιά, άλλα ήταν μεγαλύτερα... Μας άφησαν στη μέση της θάλασσας, χωρίς τίποτα εκτός από μια χαλασμένη βάρκα».
Η αφήγηση είναι η ιστορία ενός 17χρονου Αφγανού την οποία ανέφερε σε εκπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας κρατούμενος σε κέντρο απομάκρυνσης στο Αφγανιστάν περιμένοντας να έρθει η στιγμή της απέλασής του. Είναι μια από τις ιστορίες που συγκέντρωσαν οι άνθρωποι της Διεθνούς Αμνηστίας και παρουσίασαν στο πλαίσιο έκθεσης με τίτλο «Σύνορα της Ευρώπης. Καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία».
"Απωθούνται προς την Τουρκία χωρίς να προλάβουν να εξηγήσουν σε κανέναν την υπόθεσή τους και να έχουν την ευκαιρία να τύχουν της νόμιμης προστασίας που πιθανόν να δικαιούνται» εξήγησε η Jezerca Tigani, αναπληρώτρια διευθύντρια του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.
