Μια περιγραφή που όμως δεν είναι η μοναδική. Εκατοντάδες όμοιες της αποκαλύπτουν ένα (ακόμη) σκοτεινό πρόσωπο της Ελλάδας.
"Φύγαμε στις 11 και τέταρτο. Ηταν τέλη Φεβρουαρίου 2013. Ομως δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στο νησί. Ημασταν στη θάλασσα επί τρεισήμισι ώρες. Τότε μας βρήκε το ελληνικό σκάφος με έλληνες αστυνομικούς. Μας πήραν στο σκάφος τους. Μας χτύπησαν πολύ άσχημα. Πήραν όλα μας τα χρήματα, τα κινητά μας, τα ρούχα μας. Ο,τι είχαμε. Χτύπησαν την αδελφή μου τόσο άσχημα που τώρα έχει μελανιές σε όλο της το σώμα. Λοιπόν ήμασταν στο ελληνικό σκάφος επί τρεις ώρες... Γύρω στις 6 π.μ. μας ξαναπήγαν στα τουρκικά ύδατα. Μας έβαλαν ξανά στη βάρκα μας, έσκισαν τη μία πλευρά της βάρκας, με το μαχαίρι τους χάλασαν τη βάρκα μας, πήραν τη μηχανή και μας άφησαν στη μέση της θάλασσας. Ημασταν 42 άνθρωποι συνολικά. Μαζί μας ήταν τρία μικρά παιδιά, άλλα ήταν μεγαλύτερα... Μας άφησαν στη μέση της θάλασσας, χωρίς τίποτα εκτός από μια χαλασμένη βάρκα».
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
