Όταν η γονατισμένη κοινωνία καλείται να πληρώσει

Του Διονύση Ζακυνθινού

Πρώτα ήταν ο πρωθυπουργός που ζήτησε από τους πολίτες να καταβάλουν τις τελευταίες δόσεις του ΕΝΦΙΑ, παρότι ο εν λόγω φόρος βαίνει προς κατάργηση από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Και έπειτα, ήλθε η αναπληρωτής υπουργός Νάντια Βαλαβάνη να απευθύνει με τη σειρά της έκκληση στους φορολογούμενους πολίτες να πληρώσουν τους φόρους τους.

Αναμφισβήτητα, οι προαναφερόμενες προτροπές πιστοποιούν την πολύ κακή πορεία των δημοσίων εσόδων, και ως εκ τούτου είναι θεμιτές.

Ωστόσο, οι εκκλήσεις αυτές έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη ρητορική της κυβέρνησης και γεννούν εύλογα ερωτήματα.

Πώς είναι δυνατόν οι σημερινοί κυβερνώντες, που επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι η κοινωνία έχει γονατίσει με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και πάνω από δύο εκατομμύρια να διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, να ζητούν από τον κόσμο να πληρώσει τους φόρους που (δεν) έχει να πληρώσει;

Πώς είναι δυνατόν να θέτεις ως προτεραιότητα σου την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης σε μια καθημαγμένη από την κρίση κοινωνία και ταυτόχρονα να περιμένεις από αυτήν την κοινωνία να είναι συνεπής στις φορολογικές υποχρεώσεις της;
Και πού θα τα βρουν τώρα τα λεφτά οι φορολογούμενοι όταν δεν τα είχαν πριν από ένα ή δύο μήνες; Διότι η κυβέρνηση μπορεί να άλλαξε, δεν άλλαξαν όμως και τα δραματικά οικονομικά δεδομένα για εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες. Αντιθέτως, μάλιστα, αυτά χειροτερεύουν καθημερινά.

Και σε τελική ανάλυση, τι θα κάνουν με όσες και όσους δεν ανταποκριθούν εν τέλει στις φορολογικές υποχρεώσεις τους; Θα τους επιβάλλουν κάποιου είδους κυρώσεις (π.χ. τη γνωστή μη χορήγηση φορολογικής ενημερότητας) ή θα τα γράψουν αυτά τα χρέη στο χιόνι για να επιβεβαιώσουν το φιλολαϊκό τους πρόσωπο;

Αναμένονται οι έμπρακτες απαντήσεις, αν και από τα ερωτήματα αυτά προκύπτει η προφανής διαπίστωση ότι η άσκηση εξουσίας είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση που δεν σχετίζεται με τον εύκολο, καταγγελτικό, αντιπολιτευτικό λόγο.