Η Ευρώπη κρατά την ανάσα της. Λίγες ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, πολλαπλασιάζονται οι αναλύσεις στον ευρωπαϊκό Τύπο σχετικά με τις συνέπειες μιας νίκης της γαλλικής ακροδεξιάς. Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την πολιτική τους ατζέντα. Την ώρα που ορθώνονται τεράστιες προκλήσεις για το μέλλον της Ένωσης.
Οι κυβερνήσεις στις οποίες η ακροδεξιά κυβερνά ή είναι εταίρος αυξάνονται. Η Ολλανδία έχει ενταχθεί στη λίστα και η Αυστρία θα ακολουθήσει σύντομα.
«Η Ευρώπη βιώνει ένα είδος πειρασμού για αυτοκτονία», όπως λέει και ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ -Ανρί Λεβί. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν στην Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν 34% των ψήφων, 29% στο κεντροαριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο και μόλις 19% στην προεδρική πλειοψηφία του Εμανουέλ Μακρόν. Αν και υπάρχει αβεβαιότητα για τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης της άκρας δεξιάς, αυτό που διακυβεύεται στις εκλογές είναι η επικύρωση ή η παρακμή ενός ολόκληρου συστήματος αξιών στη Γαλλία και στην Ευρώπη.
Πού εστιάζεται όμως η δυσαρέσκεια τόσων πολλών Γάλλων αλλά και λοιπών Ευρωπαίων, που τους οδηγεί στην αγκαλιά της άκρας δεξιάς; Οι έρευνες δείχνουν ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι εμπιστεύονται το κόμμα της Λεπέν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη παράταξη και για τη διαχείριση της οικονομίας. Η ακροδεξιά αποτελεί την πρώτη προτίμηση των Γάλλων για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου τους, την αντιμετώπιση του πληθωρισμού και τη μείωση των φόρων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα σχέδια και τα προγράμματα δεν έχουν κοστολογηθεί και την έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, επίσης, αλλάζει τα εσωτερικά πολιτικά μέτωπα στη Γαλλία. «Εάν η Ουκρανία γίνει μέλος της Ε.Ε. θα είναι το τέλος της γαλλικής γεωργίας» λέει η Λεπέν, κερδίζοντας ψήφους και στην ύπαιθρο… Έχοντας δοκιμάσει όλους τους άλλους, οι Γάλλοι ψηφοφόροι είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν και τη Λεπέν. Αυτό συμβαίνει όταν οι κοινωνικές τάξεις απομακρύνονται και η ανισότητα αυξάνεται.
Λίγες υποσχέσεις κοινωνικής φροντίδας, σκληρότητα απέναντι στους μετανάστες και κάγκελα κατά της Ε.Ε.: αυτά ήταν αρκετά για την άνοδο της ακροδεξιάς μέχρι στιγμής σε όλη την Ευρώπη.
Αυτή η δυναμική συνδέεται αναμφίβολα και με την απόπειρα «απο-ακροδεξιοποίησης» της Λεπέν, αλλά και με την αποτυχία της κεντροαριστεράς να παράσχει μια αξιόπιστη και συνεκτική αντιπολίτευση στον Μακρόν.
