Το μέγεθος κάθε ερωτώμενου καθορίζει και μια συνέντευξη

Μια συνέντευξη καθορίζεται από δύο σημαντικές παραμέτρους: Η πρώτη και καθοριστική είναι η ποιότητα του ερωτώμενου. Το μέγεθός του, οι γνώσεις του και η ικανότητά του να περιγράφει με σαφήνεια μικρές και μεγάλες αλήθειες που διψά να ακούσει ή να διαβάσει ο ανώνυμος ακροατής και θεατής.

Η δεύτερη είναι το βάθος των ερωτήσεων. Αυτές πρέπει να τεθούν με στέρεα επιχειρήματα και να εισέρχονται στον πυρήνα της αναζήτησης της αλήθειας.

Προσέξτε τώρα: Όσο πλήρεις και ουσιαστικές να είναι οι ερωτήσεις που θα τεθούν, αν ο συνεντευξιαζόμενος είναι οριακός και χαμηλών δυνατοτήτων, η συνέντευξη αναγκαστικά θα κατέλθει στο επίπεδό του. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να ξεπεράσεις το μέγεθός του.

Η συνέντευξη Τσίπρα κράτησε δύο ώρες. Και δέκα ώρες να κρατούσε θα βλέπαμε πάντα τον κ. Τσίπρα να ανακυκλώνει τον εαυτό του. Αυτό μπορεί, δεν έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από τα δικά του μέτρια όρια και ειναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. 

Το πρόβλημα της εντελώς ανούσιας συνέντευξης του πρωθυπουργού που βλέπαμε στον ΣΚΑΙ πήρε διαστάσεις από την αδυναμία δυο αποδεδειγμένα ικανών δημοσιογράφων, των Παπαχελά - Σίας Κοσιώνη να θέσουν τουλάχιστον τα σωστά ερωτήματα.

Πετσίτης, Πολάκης, διακοπές στο σκάφος και άλλα παρόμοια έχουν εξαντληθεί στη δημόσια συζήτηση και είναι χάσιμο χρόνου. Αντί να ερωτηθεί για αυτά που είναι κουτσομπολιό βρυσης, ο κ. Τσίπρας μπορούσε να ερωτηθεί γιατί παραδίδει μετά 5 χρόνια διαλυμένες και καταχρεωμένες όλες τις ΔΕΚΟ, γιατί αντί να καταργήσει το κομματικό πελατειακό κράτος το επέκτεινε, δεν ρωτήθηκε για το ήθος της δημόσιας συζήτησης και τον διχασμό των Ελλήνων με βαση τον... εμφύλιο του 1946 (!), γιατί ποτέ δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο για οτιδήποτε κ.ο.κ.

Ακόμα και για το Μάτι η ερώτηση είναι όχι αν ήξερε (αν δεν ήξερε, δεν κάνει για πρωθυπουργός, ποιους έχει διπλα του να τον ενημερώνουν;...) αλλά για τον διαλυμένο κρατικό μηχανισμό από τον μεταστατικό καρκίνο του βολέματος κομματικά ημετέρων.

Δεν θα απαντούσε ο κ. Τσίπρας γιατί όπως είπαμε μπορεί μόνο να ανακυκλώνει τον εαυτό του, ωστόσο τουλαχιστον θα είχε ερωτηθεί για τα σοβαρά που απασχολούν τη χώρα. Θα είχαν μείνει στο μυαλό των πολιτών οι ερωτήσεις. Γιατί τώρα δεν έμεινε τίποτε. Φάνηκε πως ούτε οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν τι καταστρέφει διαχρονικά την Ελλάδα. Κι αφού δεν ξέρουν τι θα ρωτήσουν; Για τον Πολάκη.