Δεν νοείται ζωή χωρίς άθληση και ομολογώ ότι όποτε συναντώ ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν αθληθεί (μιλάμε για ποσοστό κοντά στο 50%) νιώθω ότι έχουν χάσει πολλά.
Πρώτα απ΄ όλα το παιδί που συμμετέχει σε ένα άθλημα εντάσσεται πρόωρα στο κοινωνικό περιβάλλον. Μπαίνει νωρίτερα στην ίδια τη ζωή. Μετρά τις δυνάμεις του, τις συγκρίνει με τα άλλα παιδιά, αναγκάζεται να σκεφτεί που θα βελτιωθεί για να καλύψει αδυναμίες του. Μαθαίνει τον ανταγωνισμό, την αδικία, την ατυχία πολύ νωρίτερα από την ενήλικη ζωή, κυριολεκτικά... προπονείται γι αυτήν!
Κι όλα αυτά τα βιώνει, ενώ εισπράττει χαρά και θεμελιώνει μια υγιή ζωή για το μέλλον. Αν μάλιστα είναι από τα παιδιά με πολύ ταλέντο και εργατικότητα, τότε θα ζήσει το όνειρο να ασκεί ως προσοδοφόρο επάγγελμα ένα παιχνίδι, ένα χόμπι! Τι πιο όμορφο;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Σαν έφηβος συνειδητοποίησα ότι ο πραγματικός μου αντίπαλος δεν ήταν αυτός με την διαφορετική φανέλα που θα παίζαμε την Κυριακή ένα παιχνίδι, αλλά ένας... συμπαίκτης μου που αν έπαιζε στη θέση μου εγώ θα καθόμουν στον πάγκο για... πολλά παιχνίδια. Άρα θα έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο, για να παίξω. Αυτό δεν ήταν ένα μάθημα ζωής για μένα στα 16 μου χρόνια;
Τα σκέφτομαι όλα αυτά μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε με την απόφαση 12 μεγάλων συλλόγων να φτιάξουν ένα δικό τους ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στόχος το χρήμα. Οι φίλαθλοι μαζί με κυβερνήσεις το απέτρεψαν, αλλά πόσο συνδέεται αυτή η κίνηση με τα παιδιά που παίζουν μπάλα σε ένα 5Χ5 ή σε ένα γήπεδο μπάσκετ;
Δυστυχώς ακόμη και ο αθλητισμός που συνδέεται με τόσα σπουδαία, έχει γίνει εμπόρευμα, που φυσικά αδιαφορεί αν ο 16χρονος θα παίξει ή όχι την Κυριακή στο ντέρμπι με την γειτονική του πόλη.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η μπούρδα μόνιμα στην δημόσια ζωή
Το λέω ειλικρινά. Έχω βαρεθεί την ανοησία των πολιτικών στην δύσμοιρη Ελλάδα. Την μπουρδολογία τους και κυρίως την ανάδειξη του ανύπαρκτου σαν κάτι υπαρκτό.
Δείτε σας παρακαλώ την βλακεία τους με το "ποιοι θέλουν να πάρουν τις ψήφους των ακροδεξιών" (μετά τον αποκλεισμό των Σπαρτιατών).
