Του Νίκου Ι. Νικολόπουλου (*)
Οι παρακαταθήκες της επιστροφής στην δημοκρατική ομαλότητα, δηλαδή οι παρακαταθήκες που δημιούργησε και άφησε ο εθνάρχης, Κωνσταντίνος Καραμανλής, παραμένουν πάντα επίκαιρες.
Και σήμερα πιο επίκαιρες από ποτέ, γιατί είμαστε αντιμέτωποι με μία νέα έξοδο από την εποχή της δουλείας και της δυστυχίας, απαίτηση και ανάγκη κυρίως για τους νέους ανθρώπους που δεν διακατέχονται από τα σύνδρομα του παρελθόντος.
Η νέα γενιά της Ελλάδας είναι έτοιμη να συνταχθεί και να αγωνιστεί δίπλα σε εκείνους τους πολιτικούς που θα μιλήσουν στην γλώσσα της, θα κατανοήσουν τις ανάγκες της και - σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή - θα οραματιστούν τώρα την νέα Ελλάδα των 200 χρόνων από την απελευθέρωση της.
Σήμερα, οι προκλήσεις είναι ακόμα πιο μεγάλες και πιο σύνθετες.
Υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας αποκαταστάθηκε στις 24 Ιουλίου 1974 η Δημοκρατία στην χώρα μας και έκτοτε, με πρωτεργάτη τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή εδραιώθηκε το πολίτευμα και η Ελλάδα οδηγήθηκε από την διεθνή απομόνωση στους κόλπους της Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Επί 45 χρόνια ζούμε την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης και δημοκρατική ευστάθειας. Ταυτόχρονα, και πολύ περισσότερο τα τελευταία 10 χρόνια της μνημονιακής επέλασης, αναδείχθηκαν στο έπακρο όλες οι υπομονευτικές παθογένειες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Η εκτεταμένη διαφθορά, το άφιλο και εχθρικό -πολλές φορές- Κράτος προς τον πολίτη, οι εξόφθαλμες κοινωνικές αδικίες και οι εθνικές εκχωρήσεις έχουν οδηγήσει στο ναδίρ της αξιοπιστίας το πολιτικό μας σύστημα.
Μέγας εχθρός του λαού μας σήμερα θεωρείται η εγχώρια και διεθνής οικονομικής ολιγαρχία, που εκμεταλλευόμενη την προθυμία σημαντικής μερίδας του πολιτικού προσωπικού, υπομονεύει την Δημοκρατία πολλαπλώς.
Η Ελλάδα ξανάγινε ένας σπαραγμένος και φτωχός τόπος εξαιτίας των υποτελών και μνημονιακών πολιτικών. Και αυτό πρέπει να αλλάξει!
Σήμερα είναι η γιορτή της ανανεωμένης ελπίδας και του καινούργιου ξεκινήματος.
Επιζητούμε και θέλουμε ένα νέο ξεκίνημα στο ταξίδι που άρχισε το 1974.
Η Δημοκρατία καθώς και η Ευρώπη που βιώνουμε σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με εκείνη που οραματίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Πιστεύω πως εάν ζούσε, θα βροντοφώναζε πως αυτή η Ευρώπη των αγορών και της μισανθρωπίας δεν είναι ο χώρος που αγωνίστηκε για να μας φέρει να ζήσουμε. Μαζί με εκείνον το ίδιο φωνάζουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες.
Πρέπει άμεσα να γυρίσουμε την πλάτη μας και ταυτόχρονα πρέπει να γίνει τώρα μία νέα ουσιαστική φυγή προς τα εμπρός. Ακόμα και αν χρειαστούν συγκρούσεις και θυσίες.
Είναι χρέος μας να αγωνισθούμε και να ορθώσουμε αναχώματα περιφρούρησης του πολιτεύματος για να μπορέσουμε να ανασχεδιάσουμε την πορεία του τόπου από τα μνημονιακά «κάτεργα», προς την ελπίδα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πλήρη εθνική κυριαρχία.
Το αύριο ανήκει σε εκείνους, που αναλαμβάνοντας το ρίσκο μιας συνολικής ρήξης, ανοίγουν πρώτοι την πόρτα στο μέλλον.
(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
