Ο Θάνατος της Δημοσιογραφίας στην Ελλάδα (γίνονται κομματικοί) και η καφενόβια ενημέρωση του τίποτα

Όταν επιλέγεις το λειτούργημα του δημοσιογράφου γνωρίζεις ότι κόβεις κάθε δεσμό από εξαρτήσεις. Δεν μπορεί να είσαι μέλος κόμματος, δεν θα ενταχθείς σε ομάδες συμφερόντων, θα είσαι πάντοτε ένας παρατηρητής των εξελίξεων και όχι ένας που συμμετέχει σε αυτές. 

Δυνατή εικόνα των παραπάνω είναι ένα τηλεοπτικό συνεργείο που ενώ βρίσκεται στη μέση ανταλλαγής πυροβολισμών, μεταδίδει το γεγονός "ζωντανά" αλλά δεν συμμετέχει καθόλου στην εχθροπραξία! Ο δημοσιογράφος είναι πάντοτε στη μέση λοιπόν, ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ και προσπαθεί να είναι πάντοτε αντικειμενικός.

Ξέρεις φυσικά ότι δεν θα μπορείς πάντα να δημοσιεύεις όλη την αλήθεια, μπορεί και τίποτα (αν δεν έχεις αποδείξεις) ή ένα μέρος της, δεν πειράζει όμως ακόμα και αυτό είναι αρκετό.

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο έτσι λειτουργεί η δημοσιογραφία. Προσπαθούν για την αλήθεια, συνυπολογίζουν τις πιέσεις, τον χρόνο που θα την διατυπώσουν και κυρίως προσκομίζουν αποδείξεις. Τίποτε δεν δημοσιεύεται στον σοβαρό διεθνή Τύπο χωρίς αποδείξεις και μάλιστα το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι οι κιτρινίλα των όποιων εντυπώσεων ή το πολιτικό κόστος του οποιουδήποτε. 

Αν ο Ομπάμα παρακολουθεί το τηλέφωνο της Μέρκελ οι New York Times θα το αποκαλύψουν. Και αν ο Σόιμπλε ετοιμάζει Grexit, το Spiegel θα το γράψει. Κανένα σοβαρό ΜΜΕ, δεν θα σκεφτεί το πολιτικό κόστος που θα αποφέρει μια σπουδαία αποκάλυψη με στέρεες αποδείξεις. και κανένας σοβαρός δημοσιογράφος δεν θα παρατήσει ένα τέτοιο ρεπορτάζ ή ακόμα χειρότερα θα προσπαθήσει να το συγκαλύψει.

Και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Τι να πει κανείς για την αξιοθρήνητη δημόσια συμπεριφορά "δημοσιογράφων" που με ανείπωτο θράσος βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και υπερασπίζονται την όποια... κυβέρνηση; Παίρνουν τον δημόσιο καυγά πάνω τους και υπερθεματίζουν για το πόσο σωστά μέτρα παίρνουν οι δικοί τους κυβερνώντες και πόσο λάθος κινείται η εκάστοτε αντιπολίτευση.

Ο "Θάνατος του Δημοσιογράφου" ξεκίνησε από τον αθλητικό Τύπο (που κάποτε ήταν το πραγματικό σχολείο για να ξεκινήσει κανείς την δημοσιογραφία) που κατάντησε να εκδίδει μόνο οπαδικές εφημερίδες και οι αθλητικογράφοι αν είναι υπάλληλοι των ΠΑΕ και έφτασε μέχρι τον πολιτικό Τύπο, όπου τα κεντρικά στελέχη του στρατεύονται σε κόμματα, παραπληροφορούν και στο τέλος γίνονται και πολιτικοί λόγω αναγνωρισιμότητας.

Μεγάλος χαμένος από αυτή την θλιβερή παρακμή του Τύπου είναι φυσικά η αντικειμενική και σε βάθος πληροφόρηση. Και "κερδισμένοι" είναι οι 50-60 δημοσιογράφοι που έγιναν πολιτικοί - ξεπουλώντας το λειτούργημα που ασκούσαν στα κόμματα - ΟΛΟΙ αποτυχημένοι, ψεύτες και ασήμαντοι σε ότι έπραξαν σαν δήθεν πολιτικοί.

Υπάρχουν όμως και οι δημοσιογράφοι που δεν πέρασαν φανερά στα κόμματα, αλλά κρατήθηκαν στο "λειτούργημα". Εδώ έχουμε ένα άλλο βαρύ πρόβλημα: Εργάζονται ή διεθύνουν ΜΜΕ που ασχολούνται με την ασημαντότητα, δεν αποκαλύπτουν τίποτε και τρέχουν πίσω από τις δήθεν ειδήσεις της καθημερινότητας, χωρίς να έχεις να θυμηθείς κάτι από όλη την δουλειά τους.

Ακόμη, ανάλογα με τον ιδιοκτήτη του Μέσου είναι δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλιστές ή ότι άλλο. Το ότι δεν μπήκαν φανερά στην πολτική δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, αφού υπηρετούν το κομματικό ΜΜΕ αποκρύπτοντας, ψευδόμενοι, ή παραπληροφορώντας. Δηλώνουν μάλιστα ότι αυτό επιβάλλει η... δεοντολογία: Αν δουλεύουν σε δεξιό Μέσο να γράφουν ή να μιλάνε μόνο... δεξιά!

Η πραγματική δημοσιογράφία είναι μια χαμένη υπόθεση στην Ελλάδα γιατί όλα τα παραπάνω τα συμπληρώνουν το χαμηλό επίπεδο των στελεχών της, οι εντελώς άσχετοι επιχειρηματίες που έχουν τα Μέσα και η οικονομική κρίση που αποτελείωσε αξιακά σχεδόν τα πάντα. 

Τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα έχουν γίνει καφενεία λόγου χωρίς κείμενα και προετοιμασία ενώ στις εφημερίδες δεν γνωρίζουν να βγάλουν ούτε τίτλους.

                                    ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ