Γράφει στην "Καθημερινή" ο Κώστας Καλλίτσης: "... Δείτε την τραγωδία του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια. Λέγεται ότι αυτό συνέβη σκοπίμως, για να δημιουργούνται τα υπερπλεονάσματα.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι, είναι χειρότερα: το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους διαθέτει τα κονδύλια στο υπουργείο Οικονομίας. Αυτό τα κατανέμει στους φορείς της γενικής κυβέρνησης για να κάνουν επενδύσεις. Κι εκεί αρχίζει ο σκληρός παρασκηνιακός πόλεμος: συμφέροντα συγκρούονται, μελέτες σκαλώνουν και πηγαινοέρχονται, εμπόδια αναφύονται, τρικλοποδιές μπαίνουν, σχέδια ανατρέπονται, ουδείς λογοδοτεί για όσα διαδραματίζονται, φτάνει η ώρα που σφυρίζει λήξη της χρήσης και (τότε μόνο...) το υπουργείο Οικονομίας ενημερώνει το Γενικό Λογιστήριο ότι τα κονδύλια που είχαν διατεθεί, δυστυχώς, δεν κατέστη εφικτό να απορροφηθούν...
Τι τα ανωτέρω υποδηλώνουν; Οποιος νομίζει ότι με μια μείωση της φορολογίας θα έλθει επενδυτική έκρηξη, κι έτσι θα αλλάξει η εικόνα της χώρας, κάνει λάθος. Ισως πιο κοντά στην αλήθεια θα ήταν ότι χρειάζεται να αλλάξει η εικόνα της χώρας για να έλθει επενδυτική έκρηξη. Κι αυτό απαιτεί σύγχρονο μεταρρυθμιστικό σχέδιο, ευρείες συναινέσεις, συνεργασία κράτους - ιδιωτών.
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
