Ελληνικό μπάσκετ: Λάθος άθλημα σε λάθος... χώρα

Το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει να μην είναι... ελληνικό. Από το 1987 όταν η εθνική ομάδα Ανδρών κέρδισε το πανευρωπαϊκό μέχρι προχθές που πήρε τον ίδιο τίτλο και η εθνική ομάδα Νέων, έχουν περάσει 30 χρόνια γεμάτα τίτλους και πρωτοφανείς διακρίσεις.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν ήταν ένας διάττοντας αστέρας που έλαμψε και γρήγορα έσβησε. Είναι μονίμως στην κορυφή του αθλήματος παγκοσμίως και κανένα άλλο ελληνικό άθλημα δεν μπορεί να συγκριθέι μαζί του.

- Η ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ στα τέλη της δεκαετίας του 90 ήταν υπερδύναμη και σήμερα πλην ελαχίστων ατομικών εξαιρέσεων είναι θεατής μακράν των μεγάλων ομάδων του χώρου.

- ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ μετά την επιτυχία του πανευρωπαϊκού το 2004, στη συνέχεια κατάντησε να χάνει ακόμα και από τα νησιά Φερόε (δυο φορές!) ενώ τα εσωτερικά πρωταθλήματα είναι μια αξιοθρήνητη παρωδία με στημένα παιχνίδια, κακό θέαμα, ξύλο στις κερκίδες, και άλλα φρικτά.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ του 2004 αν και ήταν οργανωτικά ένα ελληνικό θαύμα, στη συνέχεια άφησε ερείπια ερειπίων. Και εδώ κάποιες ατομικές διακρίσεις δεν μπορούν να κρύψουν την ελληνική γύμνια.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί το ελληνικό μπάσκετ έχει αυτή τη μοναδική (για μια χώρα σαν την Ελλάδα), παραμονή στα ψηλά του αθλήματος; Η απάντηση είναι: Γιατί είναι η πλέον οργανωμένη δραστηριότητα που έχουμε! Έχει ηγέτη (από το 1982 το Γ. Βασιλακόπουλο), έχει ανθρώπους που επενδύουν σε αυτό με αγάπη (Γιαννακόπουλοι - Αγγελόπουλοι κ.α), υπάρχει πολύ ταλέντο σε κάθε γενιά και κυρίως υπάρχει ΟΡΓΑΝΩΣΗ, μια λέξη εντελώς άγνωστη, σε όσους κυβερνούν την Ελλάδα, εδώ και 40 χρόνια.

Φυσικά υπάρχει και μια ακόμη άγνωστη λέξη που ισχύει στο ελληνικό μπάσκετ αλλά όχι στην ελληνική κοινωνία: ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Ξέρετε, τελικά στο ελληνικό μπάσκετ παίζει ο καλύτερος παίκτης και όχι ο καλύτερος αφισοκολλητής.

                       ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ