Του Διονύση Ζακυνθινού
Η τρόικα έδωσε τη θέση της στους… θεσμούς και το Μνημόνιο γίνεται «συμβόλαιο» ή «νέο σχέδιο», καθώς η Ελλάδα δεν πήρε παράταση του προγράμματος που συνήψε η προηγούμενη κυβέρνηση με τους δανειστές μας αλλά παράταση της δανειακής σύμβασης.
Αναμενόμενη και, πρωτίστως, καλοδεχούμενη η προσγείωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στην πραγματικότητα. Καθότι ήταν απολύτως λογική και θεμιτή η στροφή της στο δρόμο του ρεαλισμού.
Αναμενόμενες ήταν και οι αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί να συνιστά είδηση το γεγονός ότι η κομμουνιστική τάση, η Αριστερή Πλατφόρμα, ο Λαφαζάνης και οι παρέες τους, δεν τη γουστάρουν.
Όμως, εάν δεν γινόταν η συγκεκριμένη «κωλοτούμπα», και μάλιστα την υστάτη στιγμή, η Ελλάδα θα ζούσε εφιαλτικές μέρες που θα έκαναν τις χειρότερες του Μνημονίου να φαντάζουν μπροστά τους ένα ευχάριστο πικνίκ στην εξοχή.
Οι τράπεζες είχαν φτάσει πλέον στο… αμήν, η χώρα είχε ξεμείνει από ρευστό, και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ΟΓΑ ζορίζεται τώρα να δώσει τα οικογενειακά επιδόματα. Ούτε ήταν τυχαία η προειδοποίηση του Ρωμανιά ότι από τον Μάρτιο θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στην καταβολή των συντάξεων.
Εκείνο που πέτυχε η κυβέρνηση ήταν να αποφύγουμε τον εφιάλτη παίρνοντας μια παράταση πραγματικού (αλλά και πολιτικού) χρόνου μέχρι τον Απρίλιο. Αλλά η «κωλοτούμπα», από μόνη της, δεν αρκεί. Απομένει τώρα να βρεθεί και το χρήμα, κι εκεί θα αρχίσουν τα ζόρια.
Κατά τα άλλα, ως πραγματικοί μάστορες της επικοινωνίας που είναι, οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν ήδη βαφτίσει το κρέας ψάρι, παρουσιάζοντας το πισωγύρισμα τους σαν επίτευγμα.
Πρόβλημα τους είναι εάν δεν πείθουν μερίδα του κόμματος τους, που περίμενε την κατάργηση του Μνημονίου με ένα νόμο. Ναι, αυτό που φέρνει τώρα το ΚΚΕ ως πρόταση στη Βουλή.
Στην οποία Βουλή, συνεδρίαζε χθες με τις ώρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια προσπάθεια ομαδικής «ψυχοθεραπείας» προ των αναμενόμενων αδιεξόδων εντός κι εκτός συνόρων.
Ωστόσο, είναι επίτευγμα τους, πραγματικό, η αποδοχή (ακόμη) μεγάλου μέρους της κοινωνίας στην πολιτική τους, η οποία φαίνεται ότι έχει ενθουσιαστεί από το ότι «επιτέλους βρέθηκε μια κυβέρνηση να σηκώσει κεφάλι», αδιαφορώντας εάν ακούει τα ίδια πράγματα με διαφορετικούς όρους, και μάλιστα με την αγαστή υποστήριξη των συστημικών μέσων ενημέρωσης που έχουν προσαρμοστεί εντυπωσιακά στη νέα ορολογία.
Μόνο που ο μήνας του μέλιτος και για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει. Όπως θα τελειώσουν και τα επικοινωνιακά τρικ και πυρομαχικά, όσο κι αν είναι πλούσιο σε ιδέες και εμπνεύσεις το σχετικό «οπλοστάσιο» του Μαξίμου.
Και θα τελειώσουν όλα αυτά όταν οι βαρύγδουπες εξαγγελίες τους (που ήδη πάνε πίσω) μπουν για τα καλά στον πάγο και ο λογαριασμός από το νέο Μνημόνιο θα αρχίσει να φτάνει στην τσέπη του πολίτη.
Δοθέντος ότι το τεράστιο δημοσιονομικό κενό των 20 και πλέον δισεκατομμυρίων δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ούτε με την πάταξη της φοροδιαφυγής, όσο αποτελεσματική κι αν είναι αυτή.
Σε βάθος χρόνου θα υποχρεωθούν να πάρουν σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, θέλουν δεν θέλουν. Δεν ήταν στο ξεκάρφωτο η δήλωση του Βαρουφάκη ότι μέχρι και τον Απρίλιο δεν θα υπάρξει μείωση συντάξεων. Μετά, τι θα γίνει; Και μήπως από τον Ιούνιο και μετά θα επιτρέπονται και οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, ναι ή όχι;
Είναι απολύτως δεδομένο ότι η σημερινή ευφορία (σε μια ταλαιπωρημένη κοινωνία στην οποία έχουν καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες) θα δώσει τη θέση της, αρχικά στην παγωμάρα και στον προβληματισμό, και στη συνέχεια στην αγανάκτηση και στην οργή.
Όμως, όπως στρώνει ο καθένας κοιμάται. Και, όπως λέει κι ο σοφός λαός μας χαρακτηριστικά, «όταν κατουράς στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι». Κάτι θα ξέρει…
ΣΣ: Σχόλια αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού διαβάζετε στο προσωπικό του blog: zakpatras.wordpress.com
