Όταν ο Βαρουφάκης είπε ότι η κυβέρνηση δεν έχει Plan B (εναλλακτικό σχέδιο) στην περίπτωση που οι ελληνικές επιδιώξεις απορριφθούν από τους ευρωπαίους εταίρους – δανειστές είπε την αλήθεια, μόνο που είπε τη μισή αλήθεια.
Γιατί, όπως αποδεικνύεται, η Αθήνα δεν είχε, και δεν έχει, ούτε βασικό σχέδιο, κάτι που προκύπτει και πίσω από τις δηλώσεις Σόιμπλε ότι δεν έχει καταλάβει (και όχι μόνο αυτός) τι θέλει ακριβώς η ελληνική πλευρά.
Πάντως, η διαπίστωση αυτή έχει την εξήγηση της.
Ξεκινώντας από μια μαξιμαλιστική προσέγγιση και πιάνοντας το σφυγμό μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας, μέσα από μια καταπληκτική ομολογουμένως επικοινωνιακή διαχείριση, η κυβέρνηση υιοθέτησε αρχικά μια σκληρή, αταλάντευτη, στάση έναντι των εταίρων –δανειστών.
Ο αντικειμενικός σκοπός του Μαξίμου ήταν να πετύχει κάτι περισσότερο από αυτά που πέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση, σαφώς όμως πολύ λιγότερα από αυτά που διακήρυξε, κάνοντας την ανάλογη διεθνώς «φασαρία», κι έχοντας ως σύμμαχο το μέσο πολίτη, ο οποίος έλεγε, και λέει, ότι επιτέλους βρέθηκε μια κυβέρνηση να σηκώσει το ανάστημα της στους μισητούς Γερμανούς.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση κατάφερε να θέσει στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος το ελληνικό πρόβλημα, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε, η διεθνοποίηση του προβλήματος δεν θα σήμαινε και την επιτυχή αντιμετώπισή του. Και το Κυπριακό έχει διεθνοποιηθεί κατά καιρούς, αλλά δεκαετίες τώρα παραμένει άλυτο.
Έτσι ,πέρα από κάποιες φιλοφρονήσεις και συμπαθητικές δηλώσεις, η Ελλάδα απέμεινε ουσιαστικά μόνη της, πλήρως απομονωμένη στο Eurogroup, και όχι μόνο σ’ αυτό.
Παράλληλα, η πεποίθηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η νίκη του στην Ελλάδα θα σηματοδοτούσε τον καταλύτη εξελίξεων στην Ευρώπη που θα έφερναν μια άλλη πολιτική από αυτήν της λιτότητας, διαψεύστηκε από τα ίδια τα γεγονότα.
Η επιθυμητή και πολυαναμενόμενη συμμαχία με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου πήγε περίπατο, με την Ισπανία και την Πορτογαλία να μας γυρίζουν πρώτες την πλάτη, ενώ το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Ραχόι δεν θα ήθελε να δει την ελληνική κυβέρνηση να πετυχαίνει -για ευνόητους λόγους- καταρρίφθηκε από τις αποστάσεις που έσπευσε να πάρει από την Ελλάδα ο ηγέτης των Podemos, του «αδελφού» ισπανικού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρεμπιπτόντως, οι Podemos δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους να βοηθήσουν με τη σειρά τους το «αδελφό» κόμμα τους στην Ελλάδα. Και όσο για τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης που γίνονται στο εξωτερικό, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτές διοργανώνονται από περιθωριακές ομάδες της Αριστεράς.
Έτσι, με την πλάτη στον τοίχο και δέσμια των ανέφικτων προεκλογικών εξαγγελιών και διακηρύξεων της, μη μπορώντας σε ρητορικό επίπεδο πλέον να κάνει πίσω, η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως ένα συμβιβασμό έχοντας όμως ουσιαστικά οπισθοχωρήσει μέχρι εκεί που για την ίδια, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν παίρνει άλλο.
Και αυτή ακριβώς τη σκοπιμότητα εξυπηρετεί και το αίτημα της για εξάμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης.
Μόνο που οι εταίροι – δανειστές τα θέλουν τώρα όλα δικά τους και δεν της παραχωρούν ούτε τα… σπόρια, το επικοινωνιακό «περιτύλιγμα», ώστε να δικαιολογήσει την πλήρη οπισθοχώρηση της.
Με τις ημέρες να τρέχουν και τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν ασφυκτικά, η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε ένα οδυνηρό δίλημμα. Είτε θα υποκύψει στο τέλος πλήρως στις απαιτήσεις των εταίρων – δανειστών, με ό, τι αυτό θα συνεπάγεται για την ίδια στο εσωτερικό, είτε θα προχωρήσει στη ρήξη που θα σηματοδοτήσει καταστροφικές επιπτώσεις για τη χώρα, την εξής μια: χρεοκοπία.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ
