Η Βουλή, μετά τις επερχόμενες εκλογές του Απριλίου θα είναι από πολιτική άποψη, ίδια με την σημερινή. Τα ίδια πολιτικά πρόσωπα της μεταπολίτευσης θα κάθονται στα έδρανα. Κόμματα που δεν θα πρεσβεύουν το καινούργιο, θα υποκρίνονται ότι "εκπροσωπούν" την κοινωνία. Δεν θα υπάρχουν προγράμματα και πολιτικές που να ανακουφίζουν τους πολίτες. Η επόμενη Βουλή θα είναι η συνέχεια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Θα την συνθέτουν τα ίδια φθαρμένα υλικά (πρόσωπα και κόμματα) με άλλα ποσοστά. Κατά μια έννοια τίποτε δεν θα έχει αλλάξει, αφού στα πολιτικά πράγματα της χώρας το καινούργιο δεν θα έχει εμφανιστεί.
Είναι αναντίρρητο γεγονός, ότι για να ελπίζει η Ελλάδα σε μια άλλη πορεία που θα αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων και τις επιπτώσεις του μνημονίου, πρώτα θα πρέπει να αλλάξει η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Νέες δυνάμεις να εμφανιστούν. Το "παλιό" να περιθωριοποιηθεί. Η νοοτροπία του πολιτικού κατεστημένου της μεταπολίτευσης να συντριβεί. (Πλέον το καταγγέλουν και οι της ΕΕ μη μπορώντας να συννενοηθούν με τους έλληνες πολιτικούς, εκπροσώπους του). Η σειρά των πραγμάτων είναι: Είσοδος του νέου στο παλιό πολιτικό σύστημα. Επικράτησή του αργότερα (οι μεθεπόμενες εκλογές δεν θα αργήσουν). Μεταρρυθμίσεις, σαρωτικές αλλαγές στην λειτουργία της χώρας.
Υπάρχουν πάντως σοβαροί λόγοι, που οι εκλογές του Απριλίου είναι επιβεβλημένες. Αυτοί είναι:
α). Σήμερα η χώρα είναι ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ παντού. Σε κάθε τομέα δεν υπάρχει κυβερνητική πολιτική. Η κυβέρνηση Παπαδήμου μέσω μιας ολιγομελούς ομάδας πολιτικών προσώπων, το μόνο που κάνει είναι να διεκπεραιώνει την συμφωνία με την τρόικα. Η Ελλάδα είναι παντού σε τέλμα. Στα υπουργεία η διάλυση είναι πρωτοφανής. Μια νέα κυβέρνηση-όποια νάναι!- είναι πρακτικά αναγκαία.
β). Τα κόμματα είναι και αυτά υπό διάλυση. Σε αναντιστοιχεία με το λαϊκό αίσθημα, με διαγραφέντες βουλευτές, σε μόνιμη κόπωση, μακράν της κοινωνίας. Οι εκλογές είναι μια διέξοδος. Μέσα από αυτές ελπίζουν να ανασυνταχθούν. Τα κόμματα ελπίζουν πως οι εκλογές θα είναι μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα τα εξαγνίσει.
γ). Οι εκλογές είναι απαραίτητες, για να λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ στην κοινωνία που είναι οργισμένη. Μέσω των εκλογών το πολιτικό σύστημα ελπίζει να κατευνάσει έστω προσωρινά αυτή την οργή.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα να αναγεννηθεί, αν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Αν δεν συνταξιοδοτηθούν τα ξεπερασμένα πολιτικά πρόσωπα, αν στη θέση των γερασμένων κομμάτων δεν εμφανιστεί το νέο που νομοτελειακά θα γεννηθεί. Οι εκλογές του Απριλίου ίσως είναι ο επίλογος για το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Αυτό που θα προκύψει από τις κάλπες δεν θα μπορέσει να οδηγήσει την χώρα. Αυτή η (αέναη...) αποτυχία θα δημιουργήσει το νέο. Και οι επόμενες εκλογές, θα είναι η τελική αναμέτρηση με το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.
