Γεωργιάδης και Πάγκαλος απειλούν...
Όσο ζεις μαθαίνεις. Ήμουν απολύτως βέβαιος ότι επικίνδυνος πολιτικά είναι ο λαοπλάνος. Δηλαδή ο δεινός ρήτορας. Ο μορφωμένος και με Παιδεία πολιτικός που έχει την επιδεξιότητα κάνοντας αριστοτεχνική χρήση του λόγου, να πείθει και να παρασύρει τους ανύποπτους πολίτες.
Ο Αριστείδης ή ο Λυσίας απειλούσε την κοινωνία γιατί μπορούσε να ξεγελάσει το πλήθος με την καλλιέπεια του λόγου και την δεινότητα χειρισμού των λέξεων.
Εν έτει 2014 έμαθα ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Οι λεκτικές σαβούρες του τίποτα όπως εκφράζονται σήμερα από πρόσωπα όπως ο Γεωργιάδης ή ο Πάγκαλος. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι, μέσα από τα λεκτικά σκουπίδια που ανασύρουν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους όχι γαι να πείσουν αλλά - φοβερό... - για να ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ κάθε προσπάθεια δημόσιου διαλόγου.
Πάγκαλος και Γεωργιάδης, ιδιαίτερα ο δεύτερος, δεν θέλουν να πείσουν κανέναν κάθε φορά που ομιλούν. Θέλουν να αποδομήσουν τους απέναντί τους συνομιλητές τους για να μην ακουστούν. Και το επιτυγχάνουν δυστυχώς, μέσα από μια ανίκητη τακτική : Πετώντας σκουπίδια, διακόπτοντας, χλευάζοντας, αλλάζοντας θέμα, τερατολογώντας και φυσικά προσβάλλοντας κάθε άλλον που κάθεται στο ίδιο τραπέζι με αυτούς.
Έχω σταματήσει να παρακολουθώ τα λεκτικά σκουπίδια των Γεωργιάδη - Πάγκαλου. Ακόμα και αν έχουν απέναντί τους τον Τσόμσκι ή τον Καστοριάδη (αν ζούσε) "θα τους έκαναν σκόνη". Δεν σέβονται τ'ποτε γιατί να διαθέσω 1 λεπτό γι αυτούς;
