Η ζωή μας αλλάζει... Οι αξίες αλλάζουν...

Υπήρξε πράγματι μια περίοδος κοινωνικής αφασίας. Οι άνθρωποι παραμέρισαν το πνεύμα, τις Τέχνες, τις ανθρώπινες αρετές και μπήκαν στον κόσμο του καταναλωτισμού. Το ονόμασαν Life style. Δεν είχε σημασία η τελευταία ποιητική συλλογή ενός Ρίτσου αλλά οι "τάσεις" της μόδας στο παπούτσι, στο χτένισμα ή στην γραβάτα. Πήγαινες στην Ρώμη, όχι για να επισκεφτείς τα μουσεία της, αλλά την αγορά της, με τα καταστήματα Bulgari, Armani, Paco Rabanne. Δεν αγόραζες το Τime, αλλά το μοδάτο Nitro.

Έμοιαζε σαν μια τεράστια συνομωσία. Τα πάντα, ΟΛΑ, να έχουν στοιχηθεί πίσω από αυτή την καταναλωτική μανία που για να εξυπηρετηθεί, χρειάστηκε ακόμα και να κατασκευαστούν εμπορικά κέντρα-μαμμούθ (Mall). Το κουτσομπολιό και το ανούσιο να έχει γίνει ένα παγκόσμιο προϊόν και μάλιστα να απαιτούνται χρήματα για να το αποκτήσεις. Και το πνεύμα να είναι στα αζήτητα να μην μας αφορά καν.

Σ΄ αυτό το περιβάλλον του τίποτα, όπου ο χαβαλές, οι ασήμαντοι άνθρωποι και η ευτέλεια είχαν γίνει πανάκριβα προϊόντα που τα επέβαλε το life style, οι άνθρωποι έχασαν τον προσανατολισμό τους. Είδαν το νόημα σε ένα ακριβό αυτικίνητο, ένα εξοχικό, ή σε αχρείαστες αγορές. Η ευδαιμονία τέτοια απαιτούσε. Σαν από θεία δίκη όμως ήρθε -κυριολεκτικά!- η ώρα της... κρίσης. Της οικονομικής κρίσης. Χρήματα δεν υπάρχουν πια. Και τα προϊόντα του life style, δεν έχουν καμία αξία. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν την θαλπωρή του σπιτιού τους. Την αξία μιας πραγματικής φιλίας. Την χαρά στα μικρά πράγματα. Καταλαβαίνουν ότι είναι πρώτα και πάνω απ' όλα ο εαυτός τους που αξίζει και όχι το τελευταίο μοντέλο μιας τσάντας Gucci.

Η κρίση θα αδικήσει, θα τιμωρήσει, αλλά και θα συνετίσει. Για κάποιους στη θέση του εικονικού life style, που τίποτε δεν τους προσέφερε, θα έχει επιστρέψει η ουσία της ζωής. Τόσο πολύτιμη που δεν θα διανοηθούν ποτέ να την εγκαταλείψουν. Ακόμα κι όταν η κρίση φύγει.

                                                                                                               ΟΥΤΙΣ