Ωτακουστές και βλέπυροι στην σύγχρονη Ελλάδα
Με την υπόθεση Ανδρουλάκη έχω να πω: α) Ότι είναι πρωτοφανές να παρακολουθούν τηλέφωνο πολιτικού αρχηγού και το θέμα πρέπει να φτάσει μέχρι το τέλος και
β) ότι ο κ. Ανδρουλάκης το χειρίζεται εντελώς αδέξια δηλώνοντας ότι τον παρακολουθούσε η κυβέρνηση για να τον εκβιάσει (χωρίς να επισυνάπτει μια απόδειξη, γιατί απλά δεν υπάρχει).
Αυτή η αντιπολίτευση τύπου δεκαετίας 80 δεν φαίνεται να τον βοηθά, αλλά ο κ. Ανδρουλάκης δεν φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει.
Από εκεί και πέρα σοκάρουν οι νέες αποκαλύψεις ότι επί τουλάχιστον δύο μήνες (από τον Ιανουάριο του 2016 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2016) τα κινητά τηλέφωνα κυβερνητικών παραγόντων της τότε κυβέρνησης παρακολουθούνταν από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών.
Ακόμα περισσότερο σοκάρει το γεγονός ότι, οι συγκεκριμένες συνακροάσεις ήταν παράνομες καθώς δεν υπήρχε εισαγγελική έγκριση και το ερώτημα το οποίο θα πρέπει πλέον να απαντηθεί είναι εάν το γνώριζαν στην τότε κυβέρνηση.
Βάσει των στοιχείων-ντοκουμέντων που δημοσιοποιήθηκαν (ολόκληροι διάλογοι με εξωφρενικούς χαρακτηρισμούς κατά προσώπων...), προκύπτει ότι την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οι «κοριοί» της ΕΥΠ στόχευαν τους πλέον στενούς συνεργάτες του τέως πρωθυπουργού, όπως ο κ. Σαγιάς, ή τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και μετέπειτα υφυπουργό Ανάπτυξης, κ. Πιτσιόρλα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς έχει χαθεί η μπάλα πια. Μιλάμε για παρακμιακές καταστάσεις που αν το καλοσκεφτούμε μάλλον είναι φυσιολογικές, αν αξιολογήσουμε την ποιότητα του πολιτικού περιβάλλοντος στη χώρα. Απορεί κανείς πως αυτή η χώρα προχωρά τελικά.