Δεύτερη φετινή καλοκαιρινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) είναι η δημοφιλέστατη «Τραβιάτα» του Τζουζέππε Βέρντι, η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ηρώδειο, στις 27, 28, 30 και 31 Ιουλίου.
Ο άτυχος έρωτας της «Κυρίας με τις καμέλιες» για τον Αλφρέντο Ζερμόν, όπως τον εμπνεύστηκε και τον μελοποίησε ο Τζουζέππε Βέρντι μέσα από μελωδίες μοναδικής δύναμης, οι οποίες γράφονται ανεξίτηλα στο μυαλό και την καρδιά, θα ζωντανέψει σε μια νέα παραγωγή σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου.
Η «Τραβιάτα» θα αποτελέσει το οπερατικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη, χορογράφου και διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Κωνσταντίνου Ρήγου, ο οποίος στην πολυετή πορεία του, εκτός από τη χορογραφική του δραστηριότητα, έχει σκηνοθετήσει με μεγάλη επιτυχία από θεατρικές παραστάσεις μεγάλης κλίμακας, όπως οι «Bossa Nova», «Τιτανικός», «Τα κόκκινα φανάρια» και «Άνεμος» (στο Εθνικό Θέατρο) και «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», έως μεγάλες παραγωγές μιούζικαλ, όπως οι «Καμπαρέ», «Rocky Horror Show», «Ερωτόκριτος» κ.ά.
Ο Ρήγος, ακολουθώντας το πνεύμα της συγκλονιστικής μουσικής του Βέρντι, υπογράφει μια σκηνοθεσία που εστιάζει στην «καταναγκαστική ηδονή», η οποία μοιάζει να πνίγει όλους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, καθώς και στην ασφυξία της οικονομικής δοσοληψίας που καθορίζει τα πάντα στις ζωές των ηρώων.
Ένα ψυχογράφημα της Βιολέττας Βαλερύ, από την αυγή του έρωτα έως το σκοτάδι του θανάτου, μέσα σε ένα περιβάλλον «μινιμαλιστικού» μπαρόκ.
Είκοσι ένα χρόνια μετά την εμβληματική του χορογραφία πάνω στην «Κυρία με τις καμέλιες» στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και στο Θέατρο Αμόρε, ο Κωνσταντίνος Ρήγος ξανασυναντά τη «διάσημη εταίρα της παριζιάνικης κοινωνίας», με την οποία σχετίστηκε ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός και για την οποία έγραψε το θεατρικό του έργο, στην οπερατική της εκδοχή.
Η όπερα περιγράφει τον έρωτα μιας εταίρας με γόνο καλής οικογένειας του Παρισιού. Η σχέση προκαλεί την αντίδραση της οικογένειας του νέου, το ζευγάρι χωρίζει και ξανασυναντιέται λίγο πριν τον θάνατο της κοπέλας.
Η πρεμιέρα της «Τραβιάτας» στις 6 Μαρτίου 1853 στο Τεάτρο Φενίτσε της Βενετίας αναφέρεται, συνήθως, ως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία της όπερας.
«Η “Τραβιάτα” ήταν ένα φιάσκο, μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογία, απλώς έτσι είναι», έγραφε την επομένη κιόλας, στις 7 Μαρτίου 1853, ο Βέρντι στον εκδότη του Τίτο Ρικόρντι.
Ενάμιση αιώνα αργότερα, το αριστούργημα του Βέρντι αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του ρεπερτορίου με εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο στις όπερες όλου του κόσμου και με χιλιάδες θεατών να τις παρακολουθούν εκστατικά.
Για τη νέα μεγάλη παραγωγή της «Τραβιάτας», η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει εξασφαλίσει καταξιωμένους Έλληνες και ξένους πρωταγωνιστές με διεθνή αναγνώριση.
Η σπουδαία Λιζέτ Οροπέσα, η οποία ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο στην πρώτη διανομή, είναι μια από τις πιο περιζήτητες σοπράνο παγκοσμίως.
Τα τελευταία χρόνια έχει διαγράψει μια θεαματική πορεία στις μεγαλύτερες όπερες του πλανήτη, ενώ φέτος έλαβε δύο από τα σημαντικότερα βραβεία της όπερας.
Μετά την αποθέωση σε Λονδίνο, Παρίσι, Μαδρίτη, η Οροπέσα κάνει αυτή την εποχή το ντεμπούτο της στη Σκάλα του Μιλάνου, ενώ μετά το Ηρώδειο θα ερμηνεύσει την Τραβιάτα στην Αρένα της Βερόνας, τη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης και το Τεάτρο Ρεάλ της Μαδρίτης.
Μάλιστα, τη σεζόν 2019/20, εκτός από την Τραβιάτα, θα ερμηνεύσει και τη Μανόν στη Μετροπόλιταν, αλλά και τις Λουτσία στο Μόναχο και Ροζίνα στο Παρίσι.
Τον Αλφρέντο της πρώτης διανομής θα ερμηνεύσει ο Σαϊμίρ Πίργκου, ένας από τους σημαντικότερους τενόρους διεθνώς, ο οποίος έχει αποδώσει με μεγάλη επιτυχία τον ρόλο, μεταξύ άλλων, σε Παρίσι, Βιέννη, Βερόνα, Λονδίνο, Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Ζυρίχη, Αμβούργο, Φλωρεντία.
Στον ρόλο του Τζόρτζιο Ζερμόν, ο κορυφαίος Έλληνας βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς, ο οποίος ολοκληρώνει μια σεζόν γεμάτη μεγάλες επιτυχίες και διθυραμβικές κριτικές στις όπερες του Σαν Φρανσίσκο, του Μονάχου, του Αμβούργου, του Λονδίνου και της Μαδρίτης.
Στη δεύτερη διανομή, την Τραβιάτα θα ερμηνεύσει η εξαιρετική Εκατερίνα Σιούρινα, η οποία έχει πραγματοποιήσει μια θριαμβευτική διαδρομή στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.
Στον ρόλο του Αλφρέντο, ο Αλεξέι Ντόλγκοφ -τον οποίο το ελληνικό κοινό χειροκρότησε πρόσφατα στη «Λουτσία ντι Λαμμερμούρ», σε σκηνοθεσία Κέιτι Μίτσελ.
Τον ρόλο του Τζόρτζιο Ζερμόν στη δεύτερη διανομή θα ερμηνεύσει ο σπουδαίος Έλληνας βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος -o οποίος τον έχει ερμηνεύσει σε Βρυξέλλες, Ντύσσελντορφ, Φρανκφούρτη, Γενεύη, Νάντη, καθώς και στο Φεστιβάλ του Γκλάιντμπορν.
Ο σκηνοθέτης, κ. Ρήγος σημειώνει για το έργο:
«Στην Τραβιάτα του Τζουζέππε Βέρντι διακρίνει ξεκάθαρα κανείς μια φλέβα νοήματος που εξακολουθεί να χτυπά έντονα σήμερα: αυτήν της υποχρέωσης της ηδονής. Ο κόσμος της Βιολέττας, που στροβιλίζεται στο βαλς, αγωνιά για το τέλος του πάρτι, για το πέρας της ηδονής: το βαλς είναι η μουσική μετωνυμία αυτής της αγωνίας.
Ακόμη και όταν αποσύρεται από την κοσμική ζωή, ακόμη κι όταν πεθαίνει, η Βιολέττα εξακολουθεί να είναι εσωτερικά συντονισμένη στον ρυθμό του βαλς, μέσα στο οποίο αφήνει την τελευταία της πνοή.
Στην Τραβιάτα, η ηδονή δεν καταδικάζεται ηθικά αλλά γίνεται αντικείμενο παρατήρησης. Η δομή του έργου, όπου τις σκηνές της τρυφηλής ζωής τις διαδέχονται ο χωρισμός και ο θάνατος, αποτελεί από μόνη της μια στοχαστική διαπίστωση, ένα οπερατικό memento mori. Και τι είναι πιο κοντά στον σημερινό ηδονισμό, που βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας κοινωνίας του θεάματος και της κατανάλωσης;
Η Τραβιάτα, παρουσιασμένη στον ιστορικό χώρο του Ηρωδείου, εντάσσεται σε μια απαιτητική όσο και ενδιαφέρουσα συνθήκη: πρέπει κανείς να βρει την ισορροπία μεταξύ των σκηνών της επιδεικτικής ευδαιμονίας και των στιγμών της ιδιωτικότητας. Οι τοίχοι του αρχαίου Ωδείου είναι εγγυητές της διαχρονίας και εντάσσουν υποχρεωτικά την αφήγηση στον μεγάλο χρόνο. Στον ενδιάμεσο αυτό χώρο, μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, η Βιολέττα μοιάζει σταματημένη σε μια εποχή μετέωρη, προσφέροντας στον θεατή την ιστορία της, προϊόν κι αυτή προς κατανάλωση, όπως ήταν και η ίδια.
Ο χώρος του Ηρωδείου μοιράζεται ανάμεσα στα κλειστά δωμάτια (που αντιπροσωπεύουν το εσωτερικό ψυχικό τοπίο της ηρωίδας) και στον κόσμο / σκηνή της καταναγκαστικής ηδονής, όπου δεσπόζει ένα τεράστιο τραπέζι.
Οι δύο κόσμοι εξελίσσονται παράλληλα, ενώ η ηρωίδα καθρεφτίζεται στο alter ego της, δίνοντας έτσι υπόσταση στην εσωτερική της διχοτομία, που αποτελεί ίσως και το πιο σημαντικό αφηγηματικό στοιχείο του έργου.
Η Τραβιάτα είναι η Βιολέττα, γι’ αυτό και η εστίαση στην αποτύπωση των συναισθημάτων της μεγεθύνεται και προβάλλεται στον φθαρμένο από τον χρόνο τοίχο του Ηρωδείου.
Ο έρωτας, στο ασφυκτικό πλαίσιο που επιβάλλει ο κοινωνικός στιγματισμός της Βιολέττας, είναι το μόνο στοιχείο υπέρβασης σε μια πορεία που παρουσιάζεται ως προδιαγεγραμμένη (όπως προδιαγεγραμμένος είναι ο θάνατος από την αρρώστια).
Το δίπολο Έρως / Θάνατος, που την ίδια εποχή απασχολούσε τον Βάγκνερ στον Τριστάνο, δεν έχει εδώ υπαρξιακή αλλά κοινωνική θεμελίωση.
Η Βιολέττα δεν μπορεί να υπερβεί τον στιγματισμό της, παρά μπορεί μόνο να αποθεωθεί μέσα από τη συγχώρεση που προσφέρει στον κόσμο που την καταδίκασε να είναι ένας πολύτιμος κρίκος στην αλυσίδα της καταναγκαστικής ηδονής».
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτό το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
