Εθνική ανάγκη να διορθώσουμε τους ανάλγητους… αριθμούς!

Άρθρο του Νίκου Νικολόπουλου

Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος  - Ανεξάρτητου Βουλευτή

Συζητούμε αυτές τις μέρες τον  προϋπολογισμό του 2017 μέσα σε ένα ζοφερό  κοινωνικό, πολιτικό και  οικονομικό περιβάλλον. Για τα επιφανή μέλη της Βουλής που, όπως προκύπτει από τις πολιτικές τους δηλώσεις,  δεν έχουν σύνδεση με την πραγματικότητα, αλλά ακόμα και  για αυτούς που μπορούν να αφουγκραστούν, να νιώσουν και να δουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες διαβιεί η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων,  θα παραθέσω μερικά από τα  συγκλονιστικά  στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας.  

Με βάση τα στοιχεία της Έρευνας Εισοδήµατος και Συνθηκών ∆ιαβίωσης των Νοικοκυριών 2015, o πληθυσµός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισµό, ανέρχεται στο 35,7% του πληθυσµού της Χώρας.

Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισµού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόµων ηλικίας 18-64 ετών (39,4%)

Σε απόλυτους αριθμούς τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιµώνται σε 860.117 σε σύνολο 4.195.840 νοικοκυριών, και τα µέλη τους σε 2.293.172 στο σύνολο των 10.723.089 ατόµων του πληθυσµού της Χώρας.

Το κατώφλι της φτώχειας, για να ξέρουν όλοι  τι εννοούμε,  ανέρχεται, άκουσον - άκουσον,   στο ποσό των 4.512 ευρώ ετησίως ανά άτοµο, δηλαδή σε 376 ευρώ μηνιαίως, δηλαδή οι Έλληνες με ατομικό εισόδημα 390 ή 400 ευρώ και  οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ  δεν συμπεριλαμβάνονται στο 35,7% ή στο 39,4% ή  στα  2.293.172 των φτωχών αλλά σε αυτούς  που ζουν… αξιοπρεπώς.

Είναι θλιβερό το πώς η στατιστική ωραιοποιεί την πραγματικότητα και  το πως προσπαθεί να μας παρασύρει μακριά από την ουσία  της.

Όλοι γνωρίζουμε, ελάχιστοι το λένε,  ότι ο προυπολογισμός είναι ο προγραμματισμός  της πολιτικής που θα ασκηθεί στο άμεσο μέλλον.

Έχει δηλαδή έντονη και άμεση επίδραση στο γίγνεσθαι της ζωής των πολιτών και της χώρας.

Αντ’ αυτού στη δημόσια συζήτηση προβάλλεται  ως ένα οικονομικό θέμα επί των διαφόρων κονδυλίων του οποίου διαβουλεύονται τα κόμματα και οι πολιτικοί. 

Συνειδητά κάποιοι, ασυνείδητα κάποιοι άλλοι, παραγνωρίζουν τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα του προϋπολογισμού στρέφοντας την προσοχή στην οικονομική του διάσταση.  

Και όμως, ακόμα και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που προανέφερα είναι αμιγώς πολιτικά, γιατί η πολιτική παρήγαγε τα νούμερα και όχι τα νούμερα την πολιτική.

Πέρα από αυτό υπάρχει η ανεργία, ειδικά  των νέων, η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων αλλά και άλλων, η κατάσταση στην Δημόσια Υγεία, η απελπισία, η κατάθλιψη, η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής για κάτι καλύτερο. 

Θα διορθώσει τίποτε από αυτά ο παρών προϋπολογισμός ;

Όχι βέβαια.

Ούτε καν  η κυβέρνηση  ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

Εκείνο που λέει είναι ότι είναι σύμφωνος με τα Μνημόνια, δικά της και των προηγούμενων και ότι θα επιτευχθούν οι συμφωνημένοι με τους δανειστές στόχοι.

Η μόνη, μειωμένης αξιοπιστίας  υπόσχεση που δίνει, είναι ότι δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα. 

Δεν λέει όμως πουθενά ότι οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί θα σταματήσουν τις κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, λοιπών εσόδων και περιουσίας.

Υπόσχεται κοινωνικά επιδόματα σε αυτούς που  από τις πολιτικές των μνημονίων κατάντησαν φτωχοί και αδύναμοι.

Δηλαδή «να σε κάψω Γιάννη μου να σ’ αλείψω μέλι», αλλά όχι και πολύ μέλι.  

Ας έρθουμε όμως και στην αξιολόγηση του κατατεθειμένου προϋπολογισμού ως στοιχείου οικονομικής δράσης. 

Αναγνωρίζουμε, χωρίς να αποδεχόμαστε, ότι το πλαίσιο σύνταξής του είναι εξωγενώς καθορισμένο και θέτει ιδιαίτερα ασφυκτικά περιθώρια. Αναγνωρίζουμε , χωρίς να αποδεχόμαστε, ότι θα πρέπει να  έχει την έγκριση των θεσμών και της ΕΕ.

Αναγνωρίζουμε, χωρίς να το αποδεχόμαστε,  ότι στο μεγαλύτερο, το κυριότερο και το ουσιαστικότερο μέρος του συντάχθηκε καθ΄ υπαγόρευση των δανειστών και των οργάνων τους.

Γνωρίζουμε όπως όλοι ότι οι πολιτικές και οι γεωπολιτικές συνθήκες  σε Ευρωπαϊκή Ένωση, Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο,  Ηνωμένες Πολιτείες, Εγγύς και Μέση Ανατολή είναι ιδιαίτερα ρευστές, κρίσιμες και επικίνδυνες.   Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι, από πού αντλεί η Κυβέρνηση την αισιοδοξία της για ανάπτυξη, δεδομένου ότι όπως έχουμε αντιληφθεί οι έχοντες την δυνατότητα να επενδύσουν, Έλληνες και ξένοι, απαιτούν ησυχία, τάξη και πρωτίστως ασφάλεια. Στην ευρύτερη περιοχή μας δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις  αυτές.      

Παρόλα αυτά προϋπολογισμός πρέπει να συνταχθεί και να εφαρμοστεί κατά το δυνατόν.  Η επίτευξη των ποσοτικών στόχων του δεν θα λειτουργήσει υπέρ των πολιτών γιατί από την φύση τους στοχεύουν στην περαιτέρω υποβάθμιση  του βιοτικού τους επιπέδου.

Ελπίδες για κάποιο θαύμα δεν υπάρχουν πολλές.

Η ανεργία δεν θα μειωθεί δραματικά ,  επενδύσεις σημαντικές δεν θα γίνουν, η οικονομία θα παραμείνει ημιθανής, η παραοικονομία ως έσχατη λύση του κάθε πολίτη θα ανθεί, θα διώκεται  ο κάθε απελπισμένος που θα μηχανεύεται τρόπους για  απασχόληση και μεροκάματο, περιουσίες θα συνεχίσουν να εξανεμίζονται  και πρώην νοικοκύρηδες να καταντούν πένητες.

 Υπό αυτές τις προϋποθέσεις εκείνο που είναι απαραίτητο για να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα η σύνταξη και εκτέλεση προϋπολογισμού είναι να ληφθούν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα και οι δικές μας πραγματικές εθνικές ανάγκες και να ληφθούν οι ορθές πολιτικές αποφάσεις.

Είναι τραγικά υψηλό το ποσοστό των πολιτών που δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Με βάση την τελευταία έρευνα (Νοέμβριος 2015) της  PUBLIC Issue μόνο το 10% εμπιστεύεται τα κόμματα, το 16% την τηλεόραση,  το 27% τις εφημερίδες, το 48% την Δικαιοσύνη, το 49% τα κοινωνικά κινήματα και μόνον το 64% εμπιστεύεται τον εαυτό του (Λαός –Πολίτες)