Κοιτώντας την διαχρονικά ερημοποιημένη Μακρόνησο - Πρωτοφανής η αδιαφορία του πολιτικού συστήματος για ένα νησί δίπλα στην πρωτεύουσα

Σάββατο βράδυ είμαι σε μια παραλία της Αττικής ονόματι Καλοπήγαδο. Είναι μάλλον άγνωστη αφού βρίσκεται λίγο πριν το Λαύριο και δεν έχει παρά ελάχιστους επισκέπτες. Ακριβώς απέναντί μου είναι η Μακρόνησος. 

Αν και βρίσκεται τόσο κοντά στην ηπειρωτική Ελλάδα και την πρωτεύουσα και παρά την βαριά ιστορία της - τόπος εξορίας των Αριστερών... - παραμένει ακατοίκητη και ερημοποιημένη. Έχει μήκος 13 χιλιόμετρα και πλάτος 1 με 2. 

Ούτε οι Σοσιαλιστές (ΠΑΣΟΚ), ούτε οι Αριστεροί (ΣΥΡΙΖΑ) και πολύ περισσότερο ούτε οι δεξιοί (ΝΔ) ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τιμήσουν έναν τόπο που εξόρισαν εμβληματικά πρόσωπα που διώχθηκαν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. 

Καλλιτέχνες, επιστήμονες διανοούμενοι, ανάμεσα τους πρόσωπα όπως ο Κούνδουρος, ο Βέγγος, ο Ρίτσος, ο Κατράκης, ο Λουντέμης, ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι (χιλιάδες), εξορίστηκαν εκεί λίγα βήματα από την Αθήνα.. (Φέτος το Υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε το νησί ΜΗ... ΕΠΙΣΚΈΨΙΜΟ αρχαιολογικό χώρο και καθαρισε).

Όση ώρα κοιτώ το νησί, συνειδητοποιώ ότι είμαστε ανίκανοι να τιμήσουμε την ίδια την ιστορία μας και να κλείσουμε οριστικα τις πληγές μας. Στην Μακρόνησο μπορούσε ένα επισκέψιμο Μουσείο να είναι η οριστική τυπική συμφιλίωση των Ελλήνων. 

Στην Ελλάδα όμως υπάρχει η κουλτούρα της εγκατάλειψης. Από τα 6.500 νησιά μας κατοικούνται γύρω στα 115. Από αυτά τα περισσότερα είναι με ελάχιστους κατοίκους και χωρίς στοιχειώδεις υποδομές. Μαραζώνουν διαρκώς και απειλούνται με πλήρη ερημοποίηση.

Η Μακρόνησος είναι ωστόσο μια εξοργιστική περίπτωση λόγω του μεγέθους, της απόστασης και της ιστορίας της. Αφού την τιμωρήσαμε με το να γίνει τόπος οδύνης, τώρα την ξανατιμωρούμε με περιφρονητική αδιαφορία.

                         ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ