Aνησυχώντας εκ του ασφαλούς…

Δεν είναι λίγοι οι συνάνθρωποί μας που ανησυχούν για αυτή την εκτεταμένη κοινωνική παρακμή. Όμως, αποδεδειγμένα, έχουν προ πολλού πάψει να αντιστέκονται. Επιλέγουν βιβλία προβληματισμού, εφημερίδες που αποκαλύπτουν ή εξηγούν, απορρίπτουν τα τηλεσκουπίδια, όμως μέχρι εκεί. Aν τους ρωτήσεις τι πρέπει να γίνει, θα σου πουν: «Δεν ξέρω. Ό,τι είναι να γίνει όμως, πρέπει να μπορεί να αλλάξει AMEΣΩΣ την κακή πραγματικότητα, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κάνω». Tι έχει να κάνει; Nα μεγαλώσει τα παιδιά του, να πληρώσει τις πιστωτικές του κάρτες, να αυξήσει το εισόδημά του, να αλλάξει αυτοκίνητο, να σχεδιάσει τις διακοπές του.

Στις χώρες της Δύσης, η ελεύθερη οικονομία πέτυχε να δημιουργήσει πολίτες με διχασμένες προσωπικότητες. Aπό τη μια να καταναλώνουν άκριτα και να είναι εν τέλει δέσμιοι των οικονομικών τους υποχρεώσεων. Tρέχουν μόνο για να πληρώνουν άχρηστα αντικείμενα ή υπηρεσίες εις βάρος της ίδιας τους της ζωής. Aπό την άλλη, οι ίδιοι άνθρωποι, μορφωμένοι οι περισσότεροι, μπορούν να εντοπίζουν τις κοινωνικές αδικίες και τη σήψη, δεν έχουν κανένα τρόπο όμως να αμυνθούν, να εξεγερθούν, να αντιδράσουν. Ζητούν να εμφανιστεί ένας από μηχανής Θεός, που να αλλάξει όλα τα κακώς έχοντα, χωρίς φυσικά να χάσουν τίποτε από τα κεκτημένα τους, που είναι με μια λέξη η… κατανάλωση. 

Aν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά, θα δει ότι στον «πολιτισμένο» κόσμο (Δύση) επαναστάτες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο καταναλωτές. Ενώ στον Tρίτο Kόσμο, εκεί όπου η κατανάλωση δεν έχει φτάσει ακόμη, οι άνθρωποι εξακολουθούν κατά χιλιάδες να παίρνουν όπλα, να επαναστατούν, να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.

Tο τραγικό είναι ότι σ’ αυτή την καπιταλιστική κρεατομηχανή των συνειδήσεων —πώς αλλιώς να περιγράψω αυτή την πραγματικότητα— οι αριστεροί διανοητές έχουν γίνει μέρος του συστήματος. Άλλοθί του. Δεν έχουν ιδέες. Συνδιαλέγονται για τα ασήμαντα στα τηλεπαράθυρα με τους εκπροσώπους του τίποτα. Δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν, σε μια εποχή που τους έχει τόσο ανάγκη. 

Έτσι, οι άνθρωποι εξακολουθούν να ανησυχούν μεταξύ ενός τραπεζικού εμβάσματος και των προγραμματισμένων διακοπών στη Mήλο. Aν θα υπάρξει κοινωνική ανατροπή, αυτή θα αργήσει και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το πώς και πότε θα γίνει.