Τα γουρούνια δεν τραγουδάνε (ακόμη)

Μια παροιμία, όχι ελληνική, λέει ότι δεν μπορείς να κάνεις το γουρούνι να τραγουδήσει: χάνεις τον χρόνο σου, ταλαιπωρείς και το γουρούνι. Απέδειξε και η τελευταία πολιτική κρίση (που ακόμη εξελίσσεται) ότι τα «γουρούνια» του πολιτικού μας συστήματος δεν μπορούν να αλλάξουν. Αυτά είναι, αυτά και θα είναι. Από τη στιγμή που έχουν συμβεί όλα αυτά εντός και εκτός Βουλής, εντός και εκτός ελληνικής κοινωνίας, και οι ίδιοι σκέφτονται και λειτουργούν με τους όρους που έφτασαν (και φτάσαμε) έως εδώ, είναι ανόητο και επικίνδυνο να ελπίζουμε ακόμη ότι κάποια στιγμή θα γίνουν καλύτεροι, προς όφελος όλων μας.

Τους βλέπετε και τους ακούτε πώς αντιδρούν, προσπαθώντας να σώσουν το τομάρι τους (πολιτικά, αν και φοβάμαι όχι μόνο…). Με λόγια που προκαλούν θυμηδία και οργή, με πράξεις που αποδεικνύουν ηθικό κενό, με ανίερες συμμαχίες και παραστάσεις που στήνονται μέσα σε λίγες ώρες (όσες διαρκεί η πτήση από τη Νίκαια ως την Αθήνα), με «λοχαγούς», με «λαγούς» και… «πετραχήλια». Με κανόνες παλαιάς πολιτικής, εκείνης που, εν πολλοίς, μας έφερε να βουλιάζουμε στον βάλτο.

Πέφτουμε και εμείς στην παγίδα τους, τα Μέσα. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, τι είπε ο ένας, ο άλλος και ο κάθε παπαγάλος.

ΟΚ, είναι μέρος της δουλειάς μας και κάποιος πρέπει να την κάνει. Αρκεί όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά δεν έχουν και τόση σημασία όλα αυτά. Ούτε απασχολούν ούτε ενδιαφέρουν τους πιο πολλούς εκεί έξω. Οι οποίοι έχουν να καίγονται για απείρως σοβαρότερα ζητήματα, αντιμετωπίζουν ζωτικά προβλήματα και δεν βλέπουν φως από πουθενά. Οχι μόνο, λοιπόν, δεν τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει στο «χοιροστάσιο», αλλά εξοργίζονται και από πάνω όταν όλοι αυτοί (και εμείς), αντί να τους δίνουμε μια ελπίδα, μια προοπτική, προσπαθούμε να τους παρασύρουμε στον δικό μας αυτισμό.

Βεβαίως, η παροιμία δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, την κάθε μορφής εξουσία. Κυρίως πρέπει να τη σκεφτόμαστε σε σχέση με την κοινωνία, το σύνολο. Αν εμείς δεν θέλουμε να «τραγουδήσουμε», δεν θα το κάνουμε ποτέ. Και για να το πετύχουμε, πρέπει να αλλάξουμε. Να ξεβολευτούμε. Να αμφισβητήσουμε τις ίδιες μας τις επιλογές, να τις ξαναδούμε από την αρχή, να κρατήσουμε και να διεκδικήσουμε όσα μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία και ζωή, να βάλουμε άλλα κριτήρια για το τι είναι «καλύτερη κοινωνία» και «καλύτερη ζωή». Να αποδείξουμε ότι καταλαβαίνουμε, αντιλαμβανόμαστε, έχουμε κρίση και τη χρησιμοποιούμε. Ότι δεν είμαστε σαν τα συμπαθή αλλά ανόητα οικόσιτα – και κανείς δεν μπορεί να μας αντιμετωπίζει όπως εκείνα.

Δεν είναι εύκολο, ειδικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Αλλά δεν έχεις αληθινά άλλη επιλογή. Πρέπει να αλλάξεις. Ως πολίτης και ως πολιτικό ον. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Τότε θα αλλάξουν (και) οι άλλοι. Και θα πουν και ένα τραγούδι...

Σ. Σοφιανός