Η υπόθεση της ανάπλασης του Βοτανικού με σημείο εκκίνησης το νέο γήπεδο του ΠΑΟ, είχε εξοργίσει πολλούς. Ως παρατηρητές (αλλά και πολίτες), δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός ότι ένα μπαράζ έργων που θα μεταμόρφωνε μια γειτονιά - φαβέλα μόλις δυο χιλιόμετρα από την Ομόνοια και θα ανακούφιζε πολεοδομικά μεγάλο μέρος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, έβρισκε μια πρωτοφανή αδιαφορία από το πολιτικό σύστημα όλων των κομμάτων.
Εξόργιζε δηλαδή το κοντράστ, από τη μία ένα μεγαλεπήβολο έργο που θα άλλαζε την πρωτεύουσα και από την άλλη η απόλυτη ανικανότητα να καταλάβουν τα μέγεθός του και να το προωθήσουν, αυτοί που το είχαν στα χέρια τους.
Η οργή κάθε σωστού και ενεργού πολίτη, πολλαπλασιαζόταν κάθε φορά που έβλεπε δημάρχους και υπουργούς να αλλάζουν τον σχεδιασμό (άρα να το φρενάρουν), κόμματα να το υπονομεύουν με προσφυγές στο ΣτΕ ή να αναγγέλλουν ψευδώς ότι το γήπεδο του ΠΑΟ θα γίνει στο Γουδί και άλλα εξοργιστικά και αναιδή. Καμία αγωνία να γίνει η Αθήνα ομορφότερη. Καμία.
Ο Κ. Μπακογιάννης μπόρεσε να εξευτελίσει αυτό το παλιό σύστημα εξουσίας που φυσικά υπάρχει ακόμα, όταν μπόρεσε σε λίγους μήνες, να βγάλει από το σπουδαίο αυτό έργο ότι το σταματούσε (πολεοδομικές παρανομίες), να το σχεδιάσει στην τελική νόμιμη μορφή του, να βρει την χρηματοδότηση και να βάλει ΟΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους (τράπεζες, υπουργεία, Δήμο, ΠΑΟ κ.λπ.) να το υπογράψουν. Το έργο θα γίνει λοιπόν. Και θα γίνει σε 36 μήνες, άλλο ενα χαστούκι στο παλιό που ποτέ δεν κάνει ένα έργο στην ώρα του.
Η θεαματική ανάπλαση Βοτανικού και Λ. Αλεξάνδρας που θα γίνει με αφετηρία το γήπεδο του ΠΑΟ, αλλά θα ολοκληρωθεί και με ένα ντόμινο εκατοντάδων ιδιωτικών επενδύσεων που θα ακολουθήσει, είναι μια ηχηρή απόδειξη ότι ακόμα και στην Ελλάδα της γραφειοκρατίας υπάρχει ο τρόπος οι κυβερνώντες να κάνουν γρήγορα μεγάλα και μικρά έργα. Όταν δεν τα κάνουν απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Δηλαδή δεν κάνουν για δημόσια πρόσωπα.
