Αναγκαστικά η περίπτωση Τραμπ - κορωνοϊού, προκαλεί πολιτική αναστάτωση στις ΗΠΑ μόλις τέσσερις εβδομάδες μέχρι τις προεδρικές εκλογές. Από ανθρωπιστική άποψη προκαλεί φυσικά τη συμπάθεια. Στα πλαίσια του πολιτικού πολιτισμού κρίνεται ότι η ασθένεια του δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο εκλογικής εκμετάλλευσης.
Ως προς το ηθικό μέρος, τού οφείλεται μια ευχή για γρήγορη ανάρρωση. Το ερώτημα είναι αν αξίζει τη συμπόνια των συμπολιτών του. Και αυτό γιατί ο ίδιος υπήρξε αμετροεπής κήρυκας υπεροπτικής ύβρεως και προσωποποίηση αλαζονικής συμπεριφοράς απέναντι στην πανδημία που έχει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους στη χώρα του.
Την περασμένη Τρίτη κιόλας κατά τη διάρκεια του debate χλεύαζε τον αντίπαλό του για το προεδρικό αξίωμα Τζο Μπάιντεν λέγοντας «δεν φοράω μάσκες σαν κι αυτόν». Και συνέχισε με φανφαρονισμό απέναντι στο άναυδο τηλεοπτικό κοινό να κομπάζει ότι στην κρίση του κορωνοϊού τα χειρότερα έχουν περάσει.
Προφανώς με τέτοια έπαρση ανακατεύθηκε δίχως μάσκα και χωρίς να τηρεί αποστάσεις μέσα στα πλήθη των προεκλογικών του συγκεντρώσεων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που περιφρονούσε τα βασικά πρωτόκολλα πρόληψης και ελέγχου για τη διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 .
Έχουν προηγηθεί δεκάδες ανεύθυνες και παραπλανητικές δηλώσεις του που έσπειραν μαζική σύγχυση και αποπροσανατολισμό στους πολίτες . Ειδικότερα όταν πομπωδώς εκστόμιζε ότι ο ιός θα εξαφανισθεί χωρίς εμβόλιο και αμέσως μετά, σε κατάφωρη αντίφαση με τα προηγούμενα , καυχιόταν πως ένα εμβόλιο θα είναι έτοιμο μέσα σε λίγες εβδομάδες .
Το κακό δεν είναι ότι απέτυχε ως προφήτης. Το χειρότερο είναι η έλλειψη κάθε ενσυναίσθησης που τον διακρίνει. Δεν ενδιαφέρθηκε στιγμή για τα θύματα κορονοϊού. Όχι μόνο δεν δρομολόγησε συστηματικά μια αποτελεσματική αντίδραση της δημόσιας υγείας, οδηγώντας τη χώρα του να καταγράψει μια από τις χειρότερες πανδημικές επιπτώσεις στον κόσμο, αλλά υποβάθμιζε σκοπίμως το ιδιαζόντως φονικό φορτίο του νέου ιού.
¨Όχι μόνο κώφευσε απορρίπτοντας τις εισηγήσεις των επιστημόνων, αλλά πρότεινε αυθαίρετες και άκρως επικίνδυνες ενέσεις με απολυμαντικό για τη θεραπείας των ασθενών. Κυρίως, όμως, αρνήθηκε να συμμεριστεί την συλλογική ανησυχία και αναγνωρίσει τη βαθιά θλίψη και τον ανείπωτο πόνο των συγγενών των θυμάτων που θέρισε ο κορωνοϊος. Γι’ αυτόν οι νεκροί ήταν απλώς ένας αριθμός.
Τα σημάδια του κυνισμού του Τραμπ ήταν διαπιστωμένα πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Είχε επιλέξει με εμφανή φιλοτομαρισμό να μην κατανοεί και να μην ανταποκρίνεται στον ρόλο του ως αρχηγού του έθνους του.
Στις πρώτες μέρες της προεκλογικής του εκστρατείας του κορόιδεψε σοκαριστικά ένα γνωστό δημοσιογράφο με ειδικές ανάγκες. Γελοιοποίησε ταπεινωτικά τη Χίλαρι Κλίντον που είχε υποστεί πνευμονία και σκόνταψε πέφτοντας κάτω . Οι θιγμένοι έδειξαν αξιοπρεπή ανωτερότητα στο ρητορικό του βούρκο.
Και αυτός ξεσάλωσε. Μείωσε με χυδαία, προσβλητικά και εκφοβιστικά σχόλια γυναίκες, μαύρους, μειονότητες , περιθωριοποιημένους και φυσικά πολιτικούς αντιπάλους ενόσω έκανε εξακριβωμένα ως κοινός απατεώνας τις κομπίνες του με τη εφορία. Ενσάρκωνε με τον αυθάδη παθολογικό του ναρκισσισμό και την εγωπαθή ιδιοτέλεια του τη ρήση του Νίτσε ότι «κακός είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να ντροπιάζει τους άλλους».
Ποτέ δεν βρήκε μια λέξη συμπαράστασης προς το λαό του όταν αυτός υπέφερε σε έκτακτες συνθήκες. Το 2017, για παράδειγμα, όταν ο καταστροφικός τυφώνας «Μαρία» σάρωσε το Πουέρτο Ρίκο, αφήνοντας εκατομμύρια κατοίκους χωρίς νερό, φαγητό και ή ηλεκτρικό ρεύμα, δεν ξόδεψε μια κουβέντα ανακούφισης προς τους πληγέντες για να απαλύνει κάπως τη συμφορά τους.
Εριστικός και στρεψόδικος , όπως πάντα, έριξε μοχθηρά τις ευθύνες στο δήμαρχο του Σαν Χουάν και ξεμπέρδεψε. Η ευαισθησία , άλλωστε, δεν ταιριάζει σε άρπαγες και μισάνθρωπους, όπως έχει κατ’ επανάληψη κατηγορηθεί ο ίδιος ως αντιπαράδειγμα πολιτικού. Πόσο μάλλον όταν στο παρελθόν οι πρόεδροι των ΗΠΑ έχουν λειτουργήσει συμβολικά ως υπεύθυνα ηγετικά πρότυπα παρηγοριάς κατά τη διάρκεια μιας εθνικής τραγωδίας;
ίναι μάλλον παρακινδυνευμένο να αποδοθεί η προσβολή του από το COVID-19 στο κάρμα , τη μοίρα, τη νέμεση , σε ένα μεταφυσικά τιμωρητικό ,τέλος πάντων, αντίποινο για τη ξεροκεφαλιά του. Κανένας δεν το καταράστηκε. Γυρεύοντας πήγαινε. Ωστόσο ο ορθολογικός ανθρωπισμός δεν είναι μνησίκακος. Νοιάζεται για τους άλλους και συμπάσχει στις δοκιμασίες τους.
Γι αυτό εύχεται, προσδοκά και αναμένει να τη βγάλει «καθαρή» από αυτό το ζόρι και να επανέλθει σύντομα υγιής στην καθημερινότητα του. Μόνο που εξαιτίας της δικής του στάσης ζωής, άδειας από οίκτο, ευσπλαχνία και επικουρία προς τους συμπατριώτες του , μάλλον δεν του αξίζει για δεύτερη φορά το ηγετικό αξίωμα ενός προέδρου.
