Το Υπουργείο Παιδείας προωθεί την περαιτέρω δημιουργία Πειραματικών Σχολείων. Πρόκειται για σχολεία για μαθητές υψηλών δυνατοτήτων με καθηγητές αυξημένων προσόντων.
Ωστόσο, διαβάζω περίπου έκπληκτος ανακοινώσεις "συλλόγων" που ζητούν να μην δημιουργηθούν Πειραματικά Σχολεία στις περιοχές τους. Βάζω τη λέξη "συλλόγων" σε εισαγωγικά, γιατί δεν είναι πραγματικοί ανεξάρτητοι σύλλογοι.
Είναι σύλλογοι - σφραγίδες από τους ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ που δημιουργεί σε όλη την Ελλάδα το κόμμα της αριστεράς με μια και μόνο μια υποχρέωση: Να αναμεταδίδουν λέξη προς λέξη τις ανακοινώσεις που στέλνει το κεντρικό στρατηγείο, για κάθε τι που επιβάλλει η επικαιρότητα.
Είναι μια πάγια αντίληψη που στηρίζεται σε μερικές κλασικές απόψεις τους, όπως:
- Όλοι ίσοι. Και αφού δεν μπορούμε να είμαστε ίσοι στα ψηλά του πνεύματος, τότε υποχρεωτικά όλοι ίσοι στα χαμηλά. Άρα όχι στα Πειραματικά που θα στείλουν ένα πανέξυπνο παιδί να συνεχίσει. Όχι τέτοιες διακρίσεις.
- Πόλεμος σε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία. Όλα να γίνουν κρατικά. Προσλήψεις τώρα παντού από το κράτος και όταν γίνουν και πάλι νέες προσλήψεις. Ακόμα και όταν ιδιώτες χάριζαν κομπιούτερ σε Σχολεία του Βόλου, οι "σύλλογοι" έβγαζαν ανακοινώσεις να μην γίνουν οι δωρεές ιδιωτών αποδεκτές. Που είναι το κράτος;
Υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες παράμετροι αλλά ας περιοριστώ σε αυτά τα ολίγα που μας οδηγούν σε έναν απρόσωπο "χυλό" που λέγεται "λαός". Τι ακριβώς είναι ο λαός - που τον ονομάζουν και "μάζες";
Είναι ένας "χυλός" που δεν ξεχωρίζει κανείς. Και αφού δεν ξεχωρίζει κανείς, πάνω από αυτόν τον "χυλό", τις "μάζες" ή τον "λαό", είναι φυσικά το κράτος - πατερούλης, που θα φροντίζει να τα προσφέρει όλα σε ίσες μερίδες φτώχειας.
Όπως δεν υπάρχουν φυσικά διαφορετικές απόψεις στις μάζες (ή στον χυλό) έτσι δεν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις από τέτοιους "συλλόγους". Επαναλαμβάνουν την κομματική γραμμή λέξη προς λέξη και μέχρις εκεί.
Αυτό ακριβώς συμβαινει φυσικα και με τις διαδηλώσεις. Δίδεται η σχετική κομματική εντολή και σωματεία - σφραγίδες συμμετέχουν υποκρινόμενα ότι εκφράζουν δήθεν την κοινωνία, ενώ εκφράζουν απλώς τους ολίγους της ηγεσίας που αποφασίζουν. Όλοι οι άλλοι πειθήνια ακολουθούν χωρίς να έχουν λόγο φυσικά για τίποτε.
Συνεπώς όποτε διαβάζετε μια ανακοίνωση από τέτοιους "συλλόγους" να ξέρετε ότι είναι το κόμμα όχι η κοινωνία. Και όποτε βλέπετε δεκάδες σωματεία να συμπαραστέκονται ή να συμμετέχουν σε μια διαδήλωση να ξέρετε ότι και εκεί, όλοι αυτοί είναι και πάλι μόνο ένα: Το κόμμα. Όχι φυσικά η κοινωνία και οι αγωνίες της.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
