Ο Δον Κιχώτης θέλοντας να παραμείνει στην εποχή των Ιπποτών που είχε προ πολλού τελειώσει, κυκλοφορούσε με τον πιστό του Σάντσο Πάντσο και πραγματοποιούσε επιθέσεις κατά ανεμόμυλων που τους βάφτιζε εχθρούς.
Ήταν μια πορεία στο χάσμα που χωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Όμως περπατώντας μέσα σε αυτό το χάσμα, ο Δον Κιχώτης έβρισκε νόημα, είχε ρόλο.
Κατά μια έννοια, ο "δονκιχωτισμος" υπάρχει και στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κόμματα που κατασκευάζουν εχθρούς - ανεμόμυλους και στη συνέχεια πορεύονται κραδαίνοντας λάβαρα για να τους κατανικήσουν. Έτσι έχουν ρόλους στον δημόσιο βίο. Πολεμώντας ανεμόμυλους. Τα παραδείγματα πολλά.
Όταν η Διαμαντοπούλου έφερε το νόμο για την Εκπαίδευση, οι "δονκιχώτες", τον κατάργησαν αν και ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών. Σήμερα η ελληνική εκπαίδευση παραδίδει τα μισά παιδιά λειτουργικά αναλφάβητα, άσχετοι καταλαμβάνουν χώρους στα ΑΕΙ, τα φροντιστήρια έχουν πάρει τη θέση του Σχολείου.
Όταν ο Τάσος Γιαννίτσης έφερε τον σωστό νόμο για το ασφαλιστικό, οι "δονκιχώτες" της δημόσια ζωής τον μετέτρεψαν σε ανεμόμυλο: Απεργίες, ψεύδη (η σύνταξη θα φτάσει 175 ευρώ), ύβρεις. Ο Γιαννίτσης έχασε και μαζί η ελληνική οικονομία που αργότερα κατέρρευσε και από την τρύπα του ασφαλιστικού.
Τώρα οι "δονκιχώτες" ονόμασαν ανεμόμυλους το νέο νόμο για τα εργασιακά και επιτίθενται, πάλι με ψεύδη (π.χ. ότι καταργείται το οκτάωρο), ενώ δεν έχουν πει ποτέ μια λέξη για τον Μεσαίωνα του σήμερα με την part time εργασία, τις απλήρωτες υπερωρίες, την μη καταβολή δώρων και αποζημιώσεων και τόσα άλλα.
Γιατί οι "δονκιχώτες" υπάρχουν πάντα στην ελληνική πολιτικά πραγματικότητα; Γιατί αντίθετα με τη τρυφερή φιγούρα του Δον Κιχώτη που ονειρευόταν τις αξίες και το δίκαιο, εδώ έχουμε αυτούς που απλώς μέσα από την δημιουργία ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ (οι ανεμόμυλοι), υπάρχουν. Δεν έχουν τίποτε να προτείνουν πέρα από τις μάχες με τους φανταστικούς εχθρούς που δημιουργούν κάθε φορά.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
