Ένα νοσταλγικό μίγμα αναμνήσεων με σημείο αναφοράς την «Πελοπόννησο»

Ένα νοσταλγικό μίγμα αναμνήσεων

με σημείο αναφοράς την «Πελοπόννησο»

Του Διονύση Ζακυνθινού

Το πρωί της Τρίτης η δημοσιογραφική οικογένεια της Πάτρας βρέθηκε στο Α΄ Νεκροταφείο για ένα θλιβερό καθήκον: το ύστατο χαίρε, το στερνό αντίο, στο βετεράνο δημοσιογράφο Γιάννη Βουλδή.
Λυπηρά «ραντεβού» σαν αυτό δίνουν στους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης, και ιδίως σ’ αυτούς των εφημερίδων, την ευκαιρία για μια αναδρομή στο παρελθόν, για έναν απολογισμό ζωής, που γίνεται συνήθως με… κατάνυξη.

Είναι περίεργοι και πολύ ισχυροί οι δεσμοί αίματος που δένουν τους δημοσιογράφους, κυρίως αυτούς που εργάζονταν ή εργάζονται στο ίδιο μέσο, στην ίδια εφημερίδα.

Αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν μπορεί να το καταλάβει, κάποιος που δεν ανήκει στο σινάφι μας. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν μια καθημερινή τριβή, όχι ανέφελη και ποτισμένη συχνά από συγκρούσεις, να σφυρηλατεί ένα πανίσχυρο αίσθημα συναδελφικής αλληλεγγύης.

Για να το συγκεκριμενοποιήσω, όποιος δεν έχει ζήσει τη βαριά από την κάπνα του τσιγάρου και πολύβουη αίθουσα σύνταξης μιας εφημερίδας, δεν είναι σε θέση να συγχρονιστεί και με τα βιώματα, τη συλλογιστική και την αντίληψη των ανθρώπων που την έχουν γευτεί και την έχουν κάνει δεύτερη φύση τους.

Στο προαύλιο του Α΄ Νεκροταφείου, και στο περιθώριο του κατευοδίου για τον Γιάννη Βουλδή, αναμνήσεις και μνήμες ανακατεύτηκαν σε ένα μίγμα νοσταλγίας, με επίκεντρο αναφοράς την «Πελοπόννησο» και τους ανθρώπους που έγραψαν, και συνεχίζουν να γράφουν, την ιστορία της.

Ισχυρό σύμβολο της ο (παρών) Σπύρος Δούκας, ο εκδότης που χαίρει της απόλυτης εκτίμησης και του σεβασμού όλων όσοι πέρασαν από την ιστορική εφημερίδα, και όχι μόνο. Γιατί, εκτός από ένας πραγματικός τζέντλεμαν που είναι, ο Σπύρος Δούκας υπήρξε και ένας γενναιόδωρος εκδότης που μεριμνούσε πάντα για το προσωπικό του και ήταν συνεχώς δίπλα του. Δεν ήταν το αφεντικό του, ήταν ο πατέρας του.

Στα «πηγαδάκια», ο Δημήτρης Αβραμίδης, κινητή εγκυκλοπαίδεια και μηχανή αναζήτησης γνώσεων και ιστοριών από τα παλιά, για εμάς τους νεότερους, ξετύλιγε το κουβάρι των αναμνήσεων μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Και ακούγοντας τον, εμείς οι υπόλοιποι, ιδίως όσοι είχαμε την τύχη να συνδέσουμε τη δημοσιογραφική διαδρομή μας με την «Πελοπόννησο», νιώσαμε έστω και για λίγο την αίσθηση ότι αποτελέσαμε, και συνεχίζουμε να αποτελούμε, ένα κομματάκι της μεγάλης ιστορίας της.

Την παραμονή της κηδείας του Γιάννη Βουλδή, από ένα τυχαίο γεγονός, σε ένα φιλικό σπίτι μού έδειξαν ένα κορνιζαρισμένο (για οικογενειακούς λόγους) δημοσίευμα της «Πελοποννήσου» από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Σ’ αυτό φιλοξενούνταν ένα ρεπορτάζ που είχε κάνει ο εκλιπών δημοσιογράφος για έναν γέροντα που είχε πατήσει τα… 115, και στο οποίο εξηγούσε τα μυστικά της μακροζωίας του.

Δεν το κρύβω ότι μου τράβηξε την προσοχή η υπογραφή: «Του απεσταλμένου μας στο Θεριανό Γιάννη Βουλδή». Ναι, εκείνη την εποχή η μετάβαση στο Θεριανό, λίγο έξω από την Πάτρα, για ένα ρεπορτάζ, αντιμετωπιζόταν ως δημοσιογραφική… αποστολή!

Με κάτι τέτοιες διαπιστώσεις συνειδητοποιείς πώς περνούν σαν νερό τα χρόνια και πόσο δραματικά έχει αλλάξει και ο (μικρό)κοσμος μας μέσα σε μια γενιά.

Και όσο για εμάς, τους δημοσιογράφους -«εφημεριδάδες», που γράφουμε πλέον στο Διαδίκτυο, κατανοούμε και το παίρνουμε απόφαση, ότι αποτελούμε, απλώς, το υστερόγραφο μιας ολόκληρης εποχής, η καταγραφή της οποίας ανήκει πλέον στους ιστορικούς του μέλλοντος.

  
ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάζετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com