Ένα αδιόρατο και ταυτόχρονα φανερό «δίκτυο επιρροής της Goldman Sachs» που απλώνεται στην Ευρώπη «βλέπει» η γαλλική εφημερίδα Le Monde. «Ο νέος πρόεδρος της ΕΚΤ, ο διορισθείς πρωθυπουργός της Ιταλίας και ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας ανήκουν, σε διαφορετικά επίπεδα ο καθένας, στην ευρωπαϊκή ''κυβέρνηση Sachs''» σημειώνει χαρακτηριστικά η Monde.
Σε σημερινό άρθρο της με τίτλο «Goldman Sachs: η διασύνδεση μεταξύ Μάριο Ντράγκι, Μάριο Μόντι και Λουκά Παπαδήμου» η εφημερίδα αναφέρεται εκτενώς στο διαβόητο swap της αμερικανικής τράπεζας μέσω του οποίου τιτλοποιήθηκε μέρος του ελληνικού χρέους αλλοιώνοντας τα δημοσιονομικά στοιχεία της Ελλάδας ενόψει της ένταξής της στην ευρωζώνη.
Όπως σε κάθε συνεργασία έτσι και σε αυτή «υπάρχει μια ιεραρχία», αναφέρει η εφημερίδα, για να αποδώσει την πρώτη θέση στον Μάριο Ντράγκι.
Ο διάδοχος του Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ είναι γνωστό ότι υπήρξε αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κλάδου της τράπεζας την περίοδο 2002 - 2005. Συνεπώς δεν φαίνεται να έχει καμιά ανάμειξη «με το μαγείρεμα των ελληνικών στοιχείων που ενορχηστρώθηκε δύο χρόνια νωρίτερα από την ανάληψη των καθηκόντων του» ενώ ο ίδιος «παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν μεταπωληθεί μέρος του επίμαχου swap στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος που τότε διηύθυνε ένα άλλο πρώην στέλεχος της Goldman Sachs ο Πέτρος Χριστόδουλος, ο οποίος σήμερα διαχειρίζεται το ελληνικό χρέος».
O άρτι διορισθείς πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι κατέχει θέση συμβούλου στην τράπεζα από το 2005 ενώ για τον έλληνα πρωθυπουργό αναφέρεται ότι «συμμετείχε ως πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1994 - 2002 στο τέχνασμα που επιχειρήθηκε με τα λογιστικά στοιχεία από την Goldman Sachs».
«Μια σειρά από υποθέσεις στις οποίες η τράπεζα ξετύλιξε το ταλέντο της, όπως η κερδοσκοπία σε βάρος του ευρώ και η υπόθεση του ελληνικού χρέους προσέδωσαν δημόσια δύναμη στη Goldman Sachs» αναφέρει το άρθρο.
Ο συντάκτης σημειώνει ότι οι γνωριμίες («η ατζέντα των διευθύνσεων») των ανθρώπων που συνεργάζονται με την τράπεζα είναι χρήσιμες αλλά δεν αρκούν «σε ένα πολύπλοκο και τεχνοκρατικό στερέωμα όπως το χρηματοπιστωτικό και μπροστά σε μια νέα γενιά βιομηχάνων που δεν δείχνουν πολύ μεγάλο σεβασμό στον οργανισμό».
«Η τράπεζα αρέσκεται να τοποθετεί ανθρώπους χωρίς όμως να αφήσει τις μάσκες να πέσουν» σημειώνει το άρθρο για να δικαιολογήσει το «μυστικό» χαρακτήρα της «ένωσης» των τριών προσώπων. Επίσης τονίζεται ότι σε συνεντεύξεις ή σε δημόσιες τοποθετήσεις τους «οι πιστοί ακόλουθοι της τράπεζας όπως ο Μάριο Μόντι, δεν φανερώνουν αυτό το δεσμό με την τράπεζα».
