Κ. Καλλίτσης: Πως το πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει μια φοβισμένη κοινωνία

Το πρώτο έτος της ύφεσης ήταν το 2008. Το 2016 θα είναι το ένατο. Η χώρα μας βρίσκεται παγιδευμένη σε μια καταστροφική τροχιά που πυροδοτήθηκε από μια φαύλη διαχείριση αλλά έχει βαθιά δομικές αιτίες.

Μετά το σπάσιμο της φούσκας, που μετριέται με τη μείωση κατά 26% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και την καταστροφή ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, η οικονομία μας κινείται στην περιοχή του μηδενός. Και ως γνωστόν, στασιμότητα σημαίνει ανεργία. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Αλλά το πολιτικό προσωπικό κινείται σε ένα δικό του, παράλληλο σύμπαν.

- Οι μεν επιχαίρουν ότι δεν θα βγει το Πρόγραμμα και ενθαρρύνουν αλλήλους ανταλλάσσοντας «ασφαλείς» εκτιμήσεις ότι οσονούπω (κάθε τρίμηνο –αν δεν κάνω λάθος...) θα προκηρυχθούν εκλογές, θα υποστεί συντριπτική ήττα η κυβέρνηση και το Πεπρωμένο θα τους καλέσει να αναλάβουν την εξουσία στο χαλιφάτο. Φαίνεται ότι το groupthink ωθεί την αντιπολίτευση στα όρια της γραφικότητας...

- Οι δε επιχαίρουν ότι η ύφεση δεν συγκρίνεται με εκείνη που έγινε τα προηγούμενα έτη και οραματίζονται την ανάπτυξη να εισβάλει ορμητικά, ανά τρίμηνο επίσης – αν, πάλι, δεν κάνω λάθος: Το προτελευταίο όραμα έδειχνε ότι θα εμφανιζόταν την Ανάσταση, το τελευταίο την τοποθετεί περί τα τέλη του έτους. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι αν θα είναι και πόσο πολύ θα είναι, δίκαιη...

Η αντιπολίτευση εξηγεί, με σπαραγμό ψυχής, πόσο φτωχότεροι θα γίνουμε, πόσο μας επιβαρύνουν οι φόροι, πόσο βεβαία είναι η επιβολή του «κόφτη», πόσο ωραία θα ήταν να ήμασταν νέοι, υγιείς και πλούσιοι. Η κυβέρνηση απαντά, επίσης με σπαραγμό ψυχής, πόσο αντίθετη είναι με όλα όσα συμβαίνουν, όσα υποχρεώνεται να κάνει παρά τις αντίθετες πεποιθήσεις της, αλλά με ικανοποίηση διαβεβαιώνει ότι δεν θα επιβληθεί ο «κόφτης».

Φέτος, δεν θα επιβληθεί «κόφτης» – με το 0,5% δεν είναι δύσκολο να αποφευχθεί. Αν, ωστόσο, η οικονομία δεν αλλάξει τροχιά, θα καταστεί αναπόφευκτος όταν το 0,5% γίνει 1,5% και 3%, το 2017 και 2018.

Δείτε τώρα τι συμβαίνει με το πολιτικό σύστημα. Ο ορίζοντάς του δεν είναι το μέλλον της χώρας αλλά το επόμενο τρίμηνο, το επόμενο εξάμηνο, ίσως ο επόμενος ανασχηματισμός, ίσως η επόμενη αξιολόγηση, άντε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και γνώμονας, η άσκηση της εξουσίας.

Η στρατηγική παραχωρεί τη θέση της στην επικοινωνία, η τακτική στα νταραβέρια και ο λαός μπαίνει στο ευρύχωρο περιθώριο. Αυτό είναι και το πιο επίφοβο. Τι εννοώ; Αυτό που δείχνουν οι σοβαρές έρευνες κοινής γνώμης: Μια φοβισμένη κοινωνία.

Στις πρώτες θέσεις εμπιστοσύνης είναι ο στρατός και η αστυνομία, στις τελευταίες τα πολιτικά κόμματα (που η μεγάλη πλειονότητα θεωρεί ότι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του), οι 8 στους 10 δεν εμπιστεύονται τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημοκρατία..."