Το Alter ήταν μια καλή δικαιολογία, για να μην πει κανείς, ένα... θείο δώρο! Με αφορμή τις ακάλυπτες επιταγές του καναλιού του Ταύρου, φαίνεται ότι οι μεγάλοι της εγχώριας διαφήμισης, βρήκαν μιά ανέλπιστη διέξοδο: Εν μέσω κατάρρευσης της διαφήμισης, να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, μη πληρώνοντας κανέναν, ακόμα και για κονδύλια που οι ίδιοι έχουν εισπράξει από τους διαφημιζόμενους πελάτες, (όπως π.χ. του ΟΠΑΠ). Πρόκειται για εταιρείες που στεγάζονταν σε κτίρια-παλάτια, με πολυτελείς χώρους και που ήσαν μεγαλομεσάζοντες με υψηλότατο ποσοστό κέρδους.
Οι μεγάλες εταιρείες του χώρου, ήσαν παντοδύναμες, έχοντας δημιουργήσει ένα καρτέλ που αποσπούσε τεράστια ποσά όχι μόνο από τους διαφημιζόμενους πελάτες, αλλά και από τα ΜΜΕ μέσα από τις "επιστροφές" χρημάτων που ξεκινούσαν από το νόμιμο 9,9% για να φτάνουν στο... σύνηθες 40%!
Οι μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες, αφού εισέπραταν τις παχυλές αμοιβές τους, εκβίαζαν τα ΜΜΕ απαιτώντας υπερ-ποσοστά, για να τα συμπεριλάβουν στα προγράμματα προβολής και δημοσιεύσεων.
Με μια τέτοια πολιτική, ήταν φυσικό σε κάθε διαφημιστικό πρόγραμμα, οι εν λόγω εταιρείες να παίρνουν την μερίδα του λέοντος...
Η ύφεση, ήταν καθοριστικός παράγοντας για την "αλλαγή πλεύσης", των μεγάλων διαφημιστικών εταιρειών, που λυμαίνονταν τον χώρο, αλλά βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς τον μεγάλο πελάτη (το ελληνικό κράτος) και με μεγάλη υποχώρηση των προγραμμάτων ιδιωτών. Το υψηλό κόστος λειτουργίας τους και τα "κανόνια" που άρχισαν στην αγορά, έσπρωξαν τις μεγάλες εταιρείες σε αποφάσεις που δεν συνάδουν με το οικονομικό τους μέγεθος.
Στην αρχή άρχισαν να χρηματοδοτούνται ανταλλάσοντας επιταγές μεταξύ τους που στη συνέχεια τις προεξοφλούσαν.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
