Χωρίς Τέχνη ζεις;
«Τι αξίζει περισσότερο, η τέχνη ή η ζωή; Σας ενδιαφέρει περισσότερο η προστασία ενός πίνακα από την προστασία του πλανήτη; Εκατομμύρια παιδιά δεν μπορούν να φάνε μια ζεστή σούπα».
Με αυτό το επιχείρημα δυο νεαρές ακτιβίστριες έλουσαν με τοματόζουμο έναν πίνακα του Βαν Γκογκ στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Το δίλλημα είναι ψευδέστατο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ανθρώπινη διαδρομή. Η Τέχνη και η τεράστια προσφορά της στην ανθρώπινη διανόηση, στην κατανόηση του κόσμου, στην επιβολή των αξιών έναντι της ευτέλειας, δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ζεστή σούπα, δεν υπάρχει επαναλαμβάνω σχέση. Δεν εξαρτάται το ένα από το άλλο.
Κάθε έργο τέχνης είτε εξυμνεί τον έρωτα και την αγάπη είτε τον πόνο και την απόγνωση, λειτουργεί ως ένας παγκόσμιος κώδικας επικοινωνίας.
Ποιος δεν έχει συγκινηθεί έστω μία φορά με ένα κομμάτι μουσικής; Ποιος δεν αισθάνεται αγαλλίαση κάθε φορά που αντικρίζει έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ, του Μιχαήλ Αγγέλου ή του Πικάσο;
Ποιος δεν αισθάνεται χαρά κάθε φορά που διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο; Η Τέχνη είναι στην ουσία, η έκφραση του βαθύτερου εαυτού μας, ένα στοιχείο αλληλένδετο με την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο Νίτσε είχε πει: “Η αλήθεια είναι άσχημη. Και έχουμε την τέχνη για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια.” Τα προβλήματα της σύγχρονης εποχής όπως και κάθε εποχής δεν έχουν εχθρό την Τέχνη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα; ότι στη θέση της Τέχνης που καθοδηγεί τις αξίες για τον άνθρωπο, υπάρχουν οι στρατοί των απαίδευτων που θεωρούν την υλική επιβίωση μοναδική έγνοια. Παρακάμπτουν τα σπουδαία της διανόησης, αυτά είναι πια άχρηστα και με μίσος και φανατισμό επιδιώκουν να μας στρέψουν στα σκουπίδια της καθημερινότητας τους. Η παρακμή συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα και δεν είναι μόνο ο Πούτιν που την εκπροσωπεί.
