Πολίτες εθισμένοι στο ψέμα

Πολίτες εθισμένοι στο ψέμα

Κοιτώντας τον πολιτικό χάρτη της χώρας διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα που να έχει σχέση με τον ρεαλισμό. Όλα τα κόμματα λειτουργούν υποκριτικά με ανύπαρκτα όργανα, χωρίς να έχουν ενεργά μέλη, με τις αποφάσεις να τις παίρνει μόνος του ο εκάστοτε αρχηγός.

Ο κ. Τσίπρας για παράδειγμα έστρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ στα μνημόνια αδιαφορώντας για τις αντίθετες "δεσμευτικές" αποφάσεις που είχαν πάρει με σερί αποφάσεων όλα τα όργανα του κόμματος.

Ο κ. Μεϊμαράκης, ανήγγειλε ότι επί των όποιων ημερών του, η ΝΔ γίνεται κεντροδεξιά εγκαταλείποντας την ακροδεξιά καθαρότητα του προηγούμενου αρχηγού Σαμαρά (ούτε αυτός είχε ρωτήσει κανέναν για να... στρίψει).

Έχουμε κόμματα σφραγίδες λοιπόν που δεν λειτουργούν σε κανένα τους στάδιο, είναι κόμματα ΕΙΚΟΝΙΚΑ και υποκριτικά, κόμματα μακράν των πολιτών και της πραγματικότητας: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και γι αυτό και δεν εκπροσωπούν τίποτε στην κοινωνία.

Άυτή είναι και η εξήγηση για το πως δηλαδή άνθρωποι της Αριστεράς ψήφισαν... Χρυσή Αυγή ή ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουν στη ΝΔ! Όλα τα κόμματα φαντάζουν ίδια, δεν έχουν διαφορετικότητα στα μάτια των απλών πολιτών.

Εδώ έρχεται το πραγματικό δράμα: και πως ψηφίζουμε αυτά τα όμοια - ανύπαρκτα και χωρίς πρόγραμμα κόμματα; Επιλέγοντας το καλύτερο ψέμα! Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Δύση που το ψέμα των πολιτικών είναι καθεστώς. Παντού στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο το ψέμα αποφεύγεται και αν ειπωθεί πληρώνεται με δημόσια απόρριψη, παραιτήσεις ακόμα και διώξεις.

Μένω άφωνος από τους ψευδόμενους κυβερνητικούς στα τηλεπαράθυρα. Όχι μόνο τα έχουν καταφέρει πολύ καλά περίπου έσωσαν την πατρίδα αλλά τώρα αρχίζουν για όλους μας τα καλύτερα!

Ούτε τα ταμεία άδειασαν, ούτε τις τράπεζες έκλεισαν ούτε ψέματα έλεγαν. Είναι ένα πραγματικό μαρτύριο που απαιτεί μεγάλες αντοχές να τους ακούς να σε κοροϊδεύουν πάλι και πάλι και πάλι.

Βάζοντας ωστόσο μπροστά την απλή λογική, καταλαβαίνεις ότι η Ελλάδα με τέτοιο αναξιοπρεπές πολιτικό προσωπικό και με την κουλτούρα του ψεύδους στο πετσί των πολιτών (την ανέχονται, δεν τους πειράζει...) τα χειρότερα πάντα είναι μπροστά μας.