Μερικοί σπουδαίοι καλύτερα να μην μιλούν...
Με τους μεγάλους καλλιτέχνες υπάρχει πάντοτε ένα πρόβλημα. Δεν γνωρίζουμε ποτέ, ποιοι ακριβώς είναι. Αγαπούμε τις δημιουργίες τους, αθελά μας τους ταυτίζουμε με τα δικά μας πιστεύω, τους κάνουμε πρότυπα μας, αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς άγνωστοι και πολλές φορές μας αιφνιδιάζουν αρνητικά.
Ο Κλιντ Ίστγουντ τον λατρευεις ως ηθοποιό για τα γουέστερν και ως σκηνοθέτη για εξαιρετικές ταινίες του αλλά ήταν με τον... Τραμπ. Πώς να αξιολογήσεις ότι ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης δεν λάμβανε υπόψιν του την άμετρη χυδαιότητα του καταστροφικού αμερικανού προέδρου;
Τώρα δυο αγαπημένοι μου βρετανοί μουσικοί οι σπουδαίοι Βαν Μόρισον και Έρικ Κλάπτον με εκπληκτικές δουλειές που με συντροφεύουν ακόμη και σήμερα, με αφήνουν άφωνο οταν συνεργάζονται και κυκλοφορούν τραγούδια για να υποστηρίξουν ότι οι καραντίνες είναι απαράδεκτες και πως "ο κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει μόνος του τι θα κάνει, δεν γίνεται να το επιβάλλει το κράτος".
Είναι σαν να απαιτείς να καταργηθεί η αστυνομία και να υποστηρίζεις ότι κάθε πολίτης θα φανεί υπέυθυνος. Ούτε θα κλέβει, ούτε θα βιάζει, ούτε θα δολοφονεί. Δεν χρειάζεται να περιορίζουμε την ελευθερία κανενός με... νόμους.
Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε καλλιτέχνης μπορεί να είναι εξαιρετικός σε ένα μόνο πράγμα (ερμηνεία, σύνθεση, γράψιμο) αλλά σε όλα τα άλλα να είναι ασήμαντος, επικίνδυνος, ακόμη και βλάκας. Εμείς δεν το ξέρουμε, αγαπάμε την καλή τους μεριά αλλά όταν βλέπουμε άλλες πλευρές τους μένουμε άφωνοί.
Δεν έχω πάψει να αγαπώ τους παραπάνω καλλιτέχνες αλλά όταν μιλούν δεν τους ακούω πια. Δεν τους ακουω για να τους προστατεύω από τους... εαυτούς τους!
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
