Απόρριψη...

Απόρριψη...

Σάββατο πρωί, ο πεζόδρομος είναι κατάμεστος, άνθρωποι στα καφέ και τα μαγαζιά, χαρούμενες παρέες και ξαφνικά έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με μια 40χρονη γυναίκα. Κρατά χαρτομάντηλα και με πραγματική απελπισία - το είδα ξεκάθαρα, πραγματική απελπισία - μου λέει: " Πάρτε ένα πακέτο κάνει μόνο 20 λεπτά". Και με μια απέραντη θλίψη συμπληρώνει: "Τόσος κόσμος και κανείς δεν αγοράζει".

"Θα σε βοηθήσω" της ψελίζω αν και ξέρω πως σίγουρα δεν μπορώ να την βοηθήσω. Κάνω αυτό που πρέπει με την ψυχή μου να είναι πια ταραγμένη και προσπερνώ αναστατωμένος. Τι είχα δει; Η γυναίκα αυτή δεν υπέφερε από τα 20 λεπτά που δεν της έδιναν, ούτε υπέφερε από τα χρήματα που χρειαζόταν για σήμερα και δεν τα είχε μαζέψει. Η γυναίκα αυτή υπέφερε από την μαζική ΑΠΟΡΡΙΨΗ που εισέπραττε.

Μόνη ανάμεσα σε εκατοντάδες συνανθρώπους και κανείς δεν την υπολόγιζε. Μόνη όπως ο έρωτας προς έναν άνθρωπο που δεν σε θέλει, μόνη όπως ένα βιβλίο που δεν θα το διαβάσει κανείς, μόνη όπως αυτός που ονειρεύεται αυτό που ποτέ δεν θα γίνει.

Η φράση της "τόσος κόσμος και κανείς δεν αγοράζει" ήταν μια κραυγή απόγνωσης: Προσέξτε με, υπάρχω και εγώ, σώστε την ύπαρξή μου κάνει μόνο 20 λεπτά" και όμως ούτε αυτά δεν έπαιρνε.

Πείτε ΟΧΙ στην απόρριψη του άγνωστου συναθρώπου μας, πολύ περισσότερο να πούμε όχι στην απόρριψη των δικών μας ανθρώπων. "Τόσος κόσμος και κανείς δεν μας χαμογελά". Μήπως κάποιοι περιμένουν να τους χαμογελάσουμε εμείς; Αυτή η φράση της 40χρονης γυναίκας με πλήγωσε αφάνταστα, νοιώθω μια μεγάλη προσωπική αποτυχία, λες και φταίω και εγώ....