«Συμβαίνουν τόσο πολλά, τόσο συχνά και σε τόσα διαφορετικά σημεία του κόσμου που είναι αδύνατον να μη σε επηρεάσουν, ιδιαίτερα όταν ετοιμάζεις μια κινηματογραφική εκδοχή του "Κοριολανού"».Το δηλώνει ο Ρέιφ Φάινς στον Γιάννη Ζουμπουλάκη (Βήμα) στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου η ταινία του έκανε παγκόσμια πρεμιέρα. «Την εποχή που αυτό το σχέδιο βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη η Αίγυπτος καιγόταν. Λίγο αργότερα ακολούθησαν τα επεισόδια της Αθήνας. Μετά ήρθε η διαμαρτυρία των καλόγερων βουδιστών στη Βιρμανία. Επεισόδια στη Ρωσία. Παντού επεισόδια! Πώς να παραμείνεις ανεπηρέαστος όταν ετοιμάζεσαι να σκηνοθετήσεις την κινηματογραφική μεταφορά ενός από τα πιο βίαια και πολεμικά έργα του Σαίξπηρ;».
«Δεν μπορώ να το εξηγήσω» συνέχισε ο Φάινς «αλλά από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να βλέπω διαρκώς τον Κοριολανό, είτε παρατηρώντας το καθημερινό σκίτσο στην αγαπημένη μου εφημερίδα, τη "Herald Tribune", είτε παρακολουθώντας ειδήσεις. Θυμάμαι ότι, όταν είδα τη σορό του Μιλόσεβιτς να μεταφέρεται μέσα σε ένα άσχημο μεταλλικό φέρετρο από τη Χάγη, είπα μέσα μου: "Αυτός είναι ο Κοριολανός!"».
Μιλώντας για τον Σαίξπηρ θα πεί:
«Ο Σαίξπηρ δεν σταματά ποτέ να σε διδάσκει, είτε σκηνοθετείς έργο του είτε όχι». Οσο αλλάζεις ως άνθρωπος, τόσο τα έργα του Σαίξπηρ αλλάζουν μαζί σου. Πρόσφατα είδα ξανά τον "Βασιλιά Ληρ" και η εμπειρία ήταν εντελώς διαφορετική από τον Ληρ που είχα δει πριν από χρόνια. Ηταν τρομερό!».
Για τον Ρέιφ Φάινς με τον Σαίξπηρ πρέπει να είναι κανείς πολύ ειλικρινής, πρέπει να αναζητεί πάντοτε την αλήθεια. Γι' αυτό και πιστεύει ότι το σινεμά μπορεί να είναι υπέρ του συγγραφέα: «Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι, σε αντίθεση με το θέατρο, στον κινηματογράφο δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί διάλογοι, ότι ο λόγος δεν είναι κινηματογραφικό εργαλείο. Δεν συμφωνώ. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κανόνες και ιδιαίτερα ο λόγος του Σαίξπηρ μπορεί να "πετάξει" σε μια ταινία». Γι' αυτό και του αρέσει όχι απλώς να βλέπει κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Σαίξπηρ αλλά και να τις ακούει - αρκεί βέβαια να τις στηρίζει η γλώσσα του κινηματογράφου.
«Ο Σαίξπηρ μας είπε ωμά ότι "την έχουμε βάψει"... Ολοι μας. Εκεί που νομίζουμε ότι ζούμε δημοκρατικά, τελικά βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Η δημοκρατία είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόζεται έτσι όπως θα έπρεπε στην πράξη. Εκτός αν πραγματικά πιστεύετε ότι ζείτε δημοκρατικά στην Ελλάδα. Ο Κοριολανός είναι ένα παράδειγμα, το απόλυτο παράδειγμα. Τι πρεσβεύει αυτός ο άνθρωπος; Ακεραιότητα ή αλαζονεία και εγωισμό; Και ο κόσμος; Τη μια στιγμή είναι μαζί του και την αμέσως επόμενη εναντίον του. Σας θυμίζει κάτι όλη αυτή η κατάσταση; Πώς θα μπορούσε ένα τέτοιο έργο να μη μου φέρει στο μυαλό εικόνες του σήμερα; Και δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να παραδεχθώ ότι με αυτό το έργο νιώθω πολύ απαισιόδοξος για το αύριο».
