" Με αφετηρία την αναντίλεκτη ανάγκη για συνειδητή δημιουργία και γνώμονα τα Μεθεόρτια που γίνονται αντικείμενο πραγμάτευσης γεννιέται η προσπάθεια συνεύρεσης καλλιτεχνών από την Ελλάδα και την Κύπρο. Παρουσιάζεται το αποτέλεσμα, το τέλος μιας πράξης, τα απομεινάρια, αφήνοντας τον θεατή να φανταστεί τι προηγήθηκε. Ο τίτλος, εκφράζει την έκθεση ως γεγονός και αποτέλεσμα μιας προεργασίας, την συνεύρεση των καλλιτεχνών και τα μετά εορτής γεννήματα.
Το ερώτημα «μπορεί η συνεύρεση να αλλάξει την ψυχική μας κατάσταση ή απλά την αναβάλλει μέχρι να ξαναεπιστρέψουμε στην μοναχικότητα;», καλούνται να απαντήσουν οι συμμετέχοντες. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πως αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν οι καλλιτέχνες το μεθεόρτιο συναίσθημα. Οι εντυπώσεις των αισθήσεων, ανακαλούν στη συνείδηση των καλλιτεχνών ψυχικές εικόνες και παραστάσεις, εμπειρίες και συναισθήματα που μετατρέπονται σε ύλη, υφή, όγκο, χρώμα, εμποτισμένα με νοήματα.Πρόκειται για μια πολυδιάστατη έκθεση, με έργα από όλα σχεδόν τα πεδία της σύγχρονης εικαστικής σκηνής και επιχειρεί να υποτάξει τη συνείδηση με αισθητηριακό-συναισθηματικό υλικό και να θέσει ερωτήματα στο κοινό..."
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
